"BELFAST": Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΠΡΑΝΑ ΣΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Το 2021 ο Kenneth Branagh αισθάνεται την ανάγκη να θυμηθεί τα παιδικά του χρόνια στα τέλη των 60ς. Αν και δεν ήταν ακριβώς συνηθισμένα παιδικά χρόνια. Ο σκηνοθέτης γεννήθηκε στο πολύπαθο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας (που ανήκει στους Άγγλους, υπενθυμίζω) και εκεί γύρω θα ξεκινούσαν οι αιματηρές ταραχές ανάμεσα σε "αγγλόφιλους" προτεστάντες και "αποσχιστές" (που θέλουν να ενωθούν με την Ιρλανδία δηλαδή) καθολικούς, που θα ταλαιπωρούσαν την πόλη για πολλά χρόνια. Στο "Belfast" λοιπόν καταγράφει - με υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία - τις παιδικές του αναμνήσεις, οι οποίες αφορούν τόσο τον μικρόκοσμό του (η οικογένεια, η γειτονιά, τα παιχνίδια, οι φίλοι) όσο και το ευρύτερο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον, όταν δηλαδή η παιδική ματιά αντιμετωπίζει την ωμή βία, της οποίας ουσιαστικά αδυνατεί να κατανοήσει τον λόγο ύπαρξης.

Έτσι η ταινία είναι ταυτόχρονα τρυφερή, ευαίσθητη, αστεία σε κάποια σημεία, όσο και κριτική για την όλη σκληρή πραγματικότητα της εποχής. Και μια σημαντική παρατήρηση: Εδώ οι "κακοί" είναι σαφώς οι (φανατικοί) προτεστάντες, οι οποίοι είναι κυρίαρχοι και οργανώνουν ένα πραγματικά βίαιο πογκρόμ ενάντια στις φτωχότερες συνήθως καθολικές οικογένειες, πολλές από τις οποίες αναγκάζουν όντως να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις γειτονιές τους και να μετακομίσουν σε άλλες πόλεις ή στην Ιρλανδία (ένα από τα συνθήματα είναι "Έξω οι καθολικοί από το Μπέλφαστ"). Προσοχή όμως: Η ίδια η οικογένεια του αφηγητή δεν ανήκει στους κατατρεγμένους καθολικούς. Είναι προτεσταντική. Απλώς ζει σε κυρίως καθολική γειτονιά, είναι δεμένη με τους καθολικούς γείτονες και γενικά ζει αρμονικότατα μαζί τους. Έτσι μας υπενθυμίζει ότι η βία, ο (θρησκευτικός εδώ) ρατσισμός και η άγρια επιθετικότητα δεν προέρχονται από όλους τους προτεστάντες της πόλης, αλλά από συγκεκριμένους σκληρούς πυρήνες. Αν το καλοσκεφτούμε αυτό είναι προφανές σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση (δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί ναζί, δεν ανήκουν όλοι οι μουσουλμάνοι στο ISIS κλπ.), αλλά η έμφυτη στον άνθρωπο τάση προς γενίκευση μας κάνει να το λησμονούμε χωρίζοντας τις εκάστοτε αντίπαλες ομάδες συλλήβδην σε "καλούς" και "κακούς". 

Τέλος πάντων, μου άρεσε η ταινία και εκτός από τη σχετικά σφαιρική ματιά στο πρόβλημα υπάρχει και η γενική 60ς ατμόσφαιρα (αλλά, προσέξτε, όχι των χίπικων και εναλλακτικών 60ς που γνωρίζουνε, αλλά των 60ς των φτωχών), υπάρχει η ωραία φωτογραφία που προανέφερα, αλλά και τα θαυμάσια τραγούδια του Van Morrison (από εκεί κι αυτός γαρ) που ακούγονται διαρκώς στο φιλμ. Δεν είναι κατά τη γνώμη μου αριστούργημα, αλλά μου άρεσε αρκετά.