῾῾Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΓΗ῾῾ ΩΣ ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΤΩΝ ΜΥΡΙΑΔΩΝ ΝΕΚΡΟΖΩΝΤΑΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ

 

Το "I am Legend" (1954) του εξαιρετικού Richard Matheson είναι ένα από τα σημαντικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας και, δικαίως, έχει μεταφερθεί τρεις φορές στο σινεμά. Η πρώτη μεταφορά έγινε το 1964 και είναι μια χαμηλού προϋπολογισμού ιταλοαμερικανική ασπρόμαυρη παραγωγή των σχετικά άγνωστων Ubaldo Ragona (1916-1987) και Sydney Salkow (1909-2000). Ο δεύτερος υπήρξε παραγωγικός, αλλά δίχως γνωστά φιλμ στο ενεργητικό του. Τίτλος: "The Last Man on Earth". Θεωρώ την ταινία πολύ καλή μετυαφορά, τουλάχιστον σε σχέση με το κακό για μένα ῾I am Legend" με τον Γουίλ Σμιθ. Το φιλμ του 1964 διαθέτει τον Βίνσεντ Πράις ως βασικό πρωταγωνιστή, ενώ είναι πολύ πιστό στο βιβλίο.

Μετά από μυστηριώδη ασθένεια η γη έχει γεμίσει με μολυσμένους με εμφάνιση πολύ κοντά σ᾽αυτή των ζόμπι. Είναι όμως βρικόλακες. Βγαίνουν μόνο νύχτα, απεχθάνονται τους καθρέφτες και τα σκόρδα, μεταδίδουν την αρρώστια στα θύματά τους... Υπάρχει μόνο ένας επιζών, ο οποίος παραδόξως δεν έχει μολυνθεί. Τις μέρες βγαίνει και παλουκώνει τους βρικόλακες, ψάχνοντας συστηματικά στα ερείπια της εγκαταλειμένης πόλης όπου κρύβονται τη μέρα και είναι ανίσχυροι. Οι νύχτες του όμως είναι εφιαλτικές. Ταμπουρώνεται στο σπίτι του, όπου δέχεται τις διαρκείς, αλλά μάλλον ανίσχυρες επιθέσεις των τεράτων, πίνει, δεν μπορεί να κοιμηθεί και θρηνεί ακατάπαυστα τους χαμένους αγαπημένους του (σημειωτέον ότι ανάμεσα στους μολυσμένους που τον πολιορκούν είναι και ο πρώην καλύτερος φίλος του). Κάποια στιγμή, στις καθημερινές ημερήσιες περιπλανήσεις του θα ανακαλύψει μια ζωντανή γυναίκα, θα την πάρει σπίτι του και όλα θα πάρουν μια παράξενη τροπή.

Εφιαλτικό, απαισιόδοξο, δίχως να υποχωρεί σε τεχνητά χάπι εντ, παρουσιάζει πάνω απ᾽όλα ένα βασανισμένο ήρωα, που ζει έναν καθημερινό εφιάλτη και βρίσκει καταφύγιο στο αλκοόλ. (έτσι ακριβώς δεν θα γινόταν αν μένατε ολομόναχοι στον κόσμο;) Βλέπετε, οι βρικόλακες που τον πολιορκούν μιλάνε και φωνάζουν μονότονα και ακατάπαυστα το όνομά του, καλώντας τον να γίνει ένας απ᾽αυτούς. Ο όλος προβληματισμός του φιλμ θυμίζει τους ῾Ῥινόκερους῾῾ του Ιονέσκο. Το ζήτημα είναι αν θα παραμείνει κανείς άνθρωπος (δηλαδή ο εαυτός του) ή θα λυγίσει και, τελικά, θα γίνει ῾ἕνα με το πλήθος῾῾ για να γλυτώσει από την αβάσταχτη μοναξιά. Δεν θα σας πω τίποτα για το δυνατό τέλος, όπου κάθε ενοοια ῾῾καλών῾῾και ῾῾κακών῾῾ανατρέπεται - ή μάλλον τίθεται υπό αμφισβήτηση. Τίποτα δεν είναι όπως, βολικά, νομίζουμε.

Βέβαια ο Πράις είναι όπως πάντα υπερβολικός και βαρύγδουπος, και ίσως σε κάποια σημεία (λίγα νομίοζω)  το φιλμ να είναι κάπως ξεπερασμένο. Συνολικά όμως παραμένει σημαντική ταινία, από τα καλύτερρα κατά τη γνώμη μου b-movies. Και (αυτό θα το καταλάβετε αμέσως) προαναγγέλει τα επερχόιμενα ζόμπι του Ρομέρο και όλα τα άλλα που ακολούθησαν.