ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΑΙ "ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ" 3o "ALIEN"

Τα πρώτα 4 "Alien", μεταξύ 1979 και 1997 δηλαδή, κατέχουν ένα μοναδικό για σίκουελ ρεκόρ: Έγιναν όλα από σημαντικούς δημιουργούς. Ρίντλει Σκοτ φυσικά το κλασικό πρώτο και μετά Κάμερον, Φιντσερ και Ζενέ. To "Alien 3" του 1992 είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του περίφημου (βιντεοκλιπά έως τότε) David Fincher.
Αυτή τη φορά η πολύπαθη Σιγκούρνι Γουίβερ, σε βαθύ ύπνο μετά την τελευταία της διασωση, πέφτει σε έναν πλανήτη - φυλακή, όπου επικρατούν δύσκολες συνθήκες επιβίωσης και κατοικείται μόνο από φύλακες και κρατούμενους. Οι τελευταίοι, παρατημένοι στις εσχατιές του διαστήματος, έχουν αναπτύξει μια δική τους θρησκεία, πιστεύοντας ότι, αν είναι πιστοί, τους περιμένει ο παράδεισος. Σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι το μικρό σκάφος της ηρωίδας Ρίπλει κουβαλά και έναν άλλον, ανεπιθύμητο επισκέπτη και η εξολόθρευσή των λιγοστών κατοίκων του πλανήτη θα αρχίσει. Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτά τα σημαντικά σημεία της ιστορίας...
Προσωπικά θεωρώ το 3ο αυτό Άλιεν το καλύτερο (μετά το πρώτο φυσικά, που τα άρχισε όλα). Το απίστευτο είναι ότι ο Fincher, που σύντομα θα αναδεικνυόταν σε μεγάλο δημιουργό με το "Seven", το "Fight Club" κλπ., δείχνει ξεκάθαρα, από το πρώτο του αυτό φιλμ, την προσωπική του παρακμιακή αισθητική: Ολόκληρη η ταινία διαδραματίζεται σε βαριά, βιομηχανικά, σκουριασμένα σκηνικά, κάτι σαν εγκαταλειμένα ορυχεία στο διάστημα, όπου η υγρασία, η εγκατάλειψη, η παρακμή, είναι τα κυρίαρχα στοιχεία, ενώ τα καφεκίτρινα χρώματα δίνουν τον τόνο. Το ίδιο και οι άνθρωποι: Δεν υπάρχουν "καλοί". Η παράνοια, σε διάφορες μορφές και βαθμούς, κυριαρχεί. Και φυσικά, επειδή είναι Φίντσερ, δεν χαρίζεται σε εύκολα χάπι εντ.
Πολλοί μίσησαν το φιλμ, επειδή είναι ίσως το λιγότερο "ηρωικό" της πρώτης τετραλογίας. Αντίθετα εγώ γοητεύτηκα από την περιρέουσα παρακμή, τη μουντή ατμόσφαιρα, το υποβλητικό σκηνικό, αλλά και το αδιέξοδο της όλης ιστορίας. Ξαναλέω ότι το θεωρώ το καλύτερο μετά το πρώτο. Είχα από τότε ήδη αρχίσει να εκτιμώ τον Fincher...