"1968": ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ, Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ... ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΞ

Αν και ελάχιστα φίλαθλος, γνώριζα ότι το 1968 η ΑΕΚ είχε κατακτήσει το ευρωπαϊκό Κύπελλλο Κηπελλούχων στο μπάσκετ νικώντας στην Αθήνα την Σλάβια Πράγας, γεγονός που αποτέλεσε τον πρώτο θρίαμβο του ελληνικού αθλητισμού σε διεθνές επίπεδο. Το 2018, 50 χρόνια μετά, ο Τάσος Μπουλμέτης αναλαμβάνει να μεταφέρει στην οθόνη το γεγονός με την ταινία "1968". Θα μπορούσε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ, εκείνος όμως επιλέγει να φτιάξει ένα σχετικά ασυνήθιστο κράμα ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας και, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, νομίζω ότι τα καταφέρνει.
Το φιλμ μας δείχνει τις σημαντικότερες (αληθινές) φάσεις από τον τελικό, με τον αυθεντικό ραδιοφωνικό σχολιασμό της εποχής. Επίσης παίρνει συνεντεύξεις από όσους από τους παίκτες (και τους τσέχους) ζουν, τους προπονητές κλπ. Ταυτόχρονα, γύρω από αυτόν τον κορμό, στήνει και ένα καθαρά μυθοπλαστικό παιχνίδι. Σκηνές από τα "παρασκήνια", με σύγχρονους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τους τότε παίχτες, αλλά και απλούς ανθρώπους που συγκεντρώνονται σε ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ για να ακούσουν ραδιοφωνικά το ματς, δείχνοντάς μας τις προσωπικές τους ιστορίες (όλες κινούνται και κάπως σχετίζονται με τον τελικό).
Με το καθαρά ντοκιμαντερίστικο στοιχείο αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον των (σημερινών) φιλάθλων και δείχνει μια ξεχωριστή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού. Με το άλλο, το μυθοπλαστικό, προσπαθεί να μιλήσει για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της εποχής (ας μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή ακόμα της χούντας - οπότε μιλά και για τους διωγμούς των αριστερών και τότε, αλλά και στις προηγούμενες μεταπολεμικές δεκαετίες - και ότι, γενικά, η χώρα διένυε μια σκοτεινή εποχή). Οι ιστορίες μερικές φορές είναι δραματικές ή/και συγκινητικές και άλλες πάλι ευτράπελες. Και, με την ευκαιρία, πηγαίνει πίσω στην ελληνική ιστορία, πριν τη μικρασιατική καταστροφή, δείχνοντάς μας πώς δημιουργήθηκε η ΑΕΚ στην Κωνσταντινούπολη και πώς "μετακόμισε", μετά τους ποικίλους διωγμούς, στην Αθήνα (ο Μπουλμέτης, όπως λέει ο ίδιος, είναι άλλωστε οπαδός της). Και τελικά βγαίνει το συμπέρασμα ότι ένα τέτοιο πρωτοφανές αθλητικό έστω γεγονός καταφέρνει να ενώσει όλους ανεξαιρέτως τους έλληνες, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους και με το αν είναι με τους νικητές ή με τους ηττημένους.
Βρήκα μερικές από τις διαπλεκόμενες αυτές ιστορίες κάπως "εύκολες", ωστόσο με το τέχνασμα αυτό καταφέρνει να κινήσει το ενδιαφέρον ακομα και ενός μη φίλαθλου, όπως εγώ. Και, βέβαια, και τα πολιτικά σχόλια τόσο για την εποχή όσο και για την ελληνική ιστορία γενικότερα, είναι αρκετά.
Δεν ενθουσιάστηκα από το φιλμ, το βρήκα όμως συμπαθητικό και σίγουρα δεν με απογοήτευσε. Και, νομίζω, ότι ο τρόπος που βρήκε ο σκηνοθέτης για να αφηγηθεί αυτή την ιστορία είναι σίγουρα έξυπνος και αρκετά αποτελεσματικός.