ΣΤΟΝ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ "BRIDGEND"

Το Bridgend είναι μια μικρή, μάλλον καταθλιπτική και δίχως ιδιαιτερότητες πόλη κάπου στην Ουαλία. Μεταξύ 2007 και 2012 στην πόλη αυτή συνέβησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 79 (!) αυτοκτονίες, κυρίως εφήβων ή νέων ανθρώπων. Η ιστορία είναι αληθινή και το γιατί παραμένει μέχι σήμερα άγνωστο.
Τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα προσπαθεί να μεταφέρει στην οθόνη η δανέζικη (αλλά αγγλόφωνη) ταινία "Bridgend" του 2015, πρώτη fiction του μέχρι τώρα ντοκιμαντερίστα δανού Jeppe Ronde. Μια έφηβη μετακομίζει στην πόλη με τον πατέρα της, ο οποίος κατάγεται από εκεί και ειναι αστυνομικός, και με τον οποίο στην πορεία θα συγκρουστεί. Πολύ σύντομα, αν και ήσυχη η ίδια, θα βρεθεί να κάνει παρέα με μια μεγάλη ομάδα συνομιλήκων της. Αλκοόλ, περιστασιακοί και εφήμεροι έρωτες, βόλτες στο δάσος, όπου γίνονται κάποιου είδους - και μάλλον άνευ λόγου - "τελετουργίες", είναι η μοναδική διασκέδασή τους σε ένα μουντό, καταθλιπτικό περιβάλλον. Και βέβαια, κάθε λίγο, ένας ή μία από την ομάδα αυτοκτονεί! Οι υπόλοιποι δέχονται το τραγικό γεγονός σαν φυσιολογικό, ανταλλάσουν e-mails γι' αυτό και μαζεύονται στο δάσος για να πενθησουν με τον τρόπο τους το νέο θύμα της αλλόκοτης αυτής αλληλουχίας.
Η ταινία είναι κυρίως βασισμένη στην ατμόσφαιρα. Σκοτεινή, ζοφερή σχεδόν, με στιγμές μεγάλης ομορφιάς, αποτελεί το ατού της. Ο σκηνοθέτης δεν δίνει απαντήσεις στα μυστηριώδη γεγονότα, όπως άλλωστε δεν υπάρχουν και στην πραγματικότητα . Κάποιες φορές υπονοούνται ελάχιστα ακόμα και για μεταφυσικούς λόγους, ωστόσο σαφώς δεν επιβεβαιώνονται και σαφώς δεν είναι αυτός ο στόχος ή η πιθανή εξήγηση. Περισσότερο, αυτό που μένει είναι η βουβή και αδιέξοδη οργή των νέων για το απρόσωπο, καταθλιπτικό κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, ένα είδος επανάστασης ενάντια στις μεγαλύτερες γενιές, στους γονείς ουσιαστικά, που βρίσκει διέξοδο με τον τραγικό τρόπο της αυτοκτονίας. Άλλωστε οι έφηβοι μοιάζουν να ανήκουν σε ένα είδος μυστικής σέχτας, σα να προσπαθούν να κρατήσουν μυστικά και να εμποδίσουν μέλη τους να φύγουν από την πόλη. Πάντως το αδιέξοδο, το σχεδόν κλειστοφοβικό κλίμα και η κατάθλιψη των νέων που δεν μπορούν να διοχετεύσουν αλλού την ενεργητικότητα και τη νεανική ορμή τους δίνεται ανάγλυφα.
Σκοτεινή ταινία, βαριά, βασισμένη κυρίως, όπως είπαμε, στην ατμόσφαιρα, μου κίνησε το  ενδιαφέρον, δίχως όμως να τη βρω και εξαιρετική. Αξίζει πάντς μιας ευκαιρίας.