COLD SOULS: ΟΤΑΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ...

Υπάρχουν ταινίες τις οποίες αγνοώ παντελώς (όπως και τους δημιουργούς τους), εμφανίζονται από το πουθενά και κάνουν την έκπληξη. Μια απ' αυτές τις ευχάριστες περιπτώσεις είναι το "Cold Souls" του 2009, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Sophie Barthes.
Ο κόσμος είναι ακριβώς όπως τον ξέρουμε. Υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά: Μπορείς με μια ανώδυνη και ακίνδυνη επέμβαση να... αφαιρέσεις την ψυχή σου αν αυτή σε ενοχλεί για οποιονδήποτε λόγο. Η ψυχή φυλάσσεται σε κατάλληλο μέρος και, στο μέλλον, μπορείς να την τοποθετήσεις και πάλι εντός σου. Αν πάλι δεν θέλεις, μπορείς να δεχτείς την ψυχή ενός άλλου. Υπάρχει ολόκληρη τράπεζα ψυχών και πολλοί δότες, εκούσιοι ή ακούσιοι. Ο ήρωας είναι ένας παθιασμένος ηθοποιός, που προετοιμάζεται πυρετωδώς για να ερμηνεύσει στη σκηνή τον Θείο Βάνια. Το άγχος, η πίεση, η ταύτιση με τον ρόλο σε βαθμό να μη μπορεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του απ' αυτόν, τον οδηγούν στην απόφαση να αφαιρέσει την ψυχή του για να... πώς να το πούμε... κάπως σα να ξαλαφρώσει. Τα αποτελέσματα της "επέμβασης" στον εσωτερικό του κόσμο, αλλά και μία περίεργη (όχι ψυχολογική) εξέλιξη, θα πυροδοτήσουν τη συνέχεια της ιστορίας.
Φυσικά βρισκόμαστε στα χωράφια του σεναριογράφου Κάουφμαν, το στιλ του οποίου μοιάζει να έχει επηρεάσει τη δημιουργό, δίχως όμως να πρόκειται για κανενός είδους "αντιγραφή". Το φιλμ στηρίζεται ολόκληρο στον Πολ Τζιαμάτι, ο οποίος ερμηνεύει εξαιρετικά τον βασικό ρόλο, παίζοντας τον εαυτό του. Στην ταινία είναι γνωστός ηθοποιός και λέγεται ακριβώς Πολ Τζιαμάτι. Στα βιντεοκλάμπ κυκλοφορούν οι αληθινές ταινίες του. Τελικά ολόκληρο το φιλμ χτίζεται πάνω στην προσωπικότητα και την ερμηνεία του. Η ιστορία μπορεί να είναι δραματική και ενίοτε αγχωτική, διαθέτει ομως άφθονο χιούμορ. Ταυτόχρονα θίγει πολλά θέματα: Το ζήτημα της ανθρώπινης προσωπικότητας, τη σχέση με τον εαυτό μας, το υπαρξιακό άγχος, την αρκετά συνηθισμένη κατάσταση του να μη θέλεις αυτό που έχεις, αλλά αυτό που σου λείπει, κι αν τελικά το αποκτήσεις να νοιώθεις και πάλι ανικανοποίητος, την απληστία, αλλά και τον καταναλωτισμό στην ύστατη μορφή του: Αυτή της "αγοράς" νέας ψυχής. Οι αναφορές στη λογοτεχνία ή σε στερεότυπα ανθρώπινων τύπων εμπλουτίζουν την ιστορία, κάνοντάς την συχνά διασκεδαστικότερη, αν και το στοιχείο της συγκίνησης δεν λείπει ποτέ.
Δικαίως η ταινία χαρακτηρίζεται ως "υπαρξιακή κωμωδία". Θα τη συνιστούσα. Ακόμα και αν δεν σας αρέσει, σίγουρα θα τη βρείτε πρωτότυπη.