Ο ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ "ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ"

Οι αδελφοί Νταρντέν έχουν σίγουρα δημιουργήσει παράδοση και έχουν επηρρεάσει πολλούς με το εντελώς ρεαλιστικό, καθημερινό, ντοκιμαντερίστικο σινεμά τους. Στις επιρροές αυτές ανήκει και ο γαλλικός "Νόμος της Αγοράς" που γύρισε το 2015 ο Stephane Brize.
Μεσήλικας οικογενειάρχης, πατέρας μάλιστα ενός γιου με κινητικά προβλήματα, είναι για μήνες άνεργος. Στο πρώτο μέρος η ταινία παρακολουθεί την επώδυνη ανεργία του. Κάποια στιγμή προσλαμβάνεται επιτέλους σε σούπερ μάρκετ ως υπεύθυνος να ελέγχει για κλοπές ή άλλα παραπτώματα πελατών αλλά και υπαλλήλων. Μια άλλη δύσκολη πορεία, αυτή τη φορά στον εργασιακό χώρο, ξεκινά γι' αυτόν.
Το φιλμ χρησιμοποιεί τον κλασικό, σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τρόπο των ταινιών του είδους για να καταγράψει πρώτα πρώτα τις εφιαλτικές επιπτώσεις της κρίσης και στη συνέχεια την εξαιρετικά αλλοτριωτική καθημερινότητα της εργασίας. Ο ήρωας είναι σα να μην έχει προσωπικότητα ή μάλλον σαν να προσπαθούν όλοι να του αφαιρέσουν την προσωπικότητα, να του πουν πως πρέπει να ντύνεται, να συμπεριφέρεται, να μιλά, να φτιάχνει το βιογραφικό του... Για να επιβιώσεις πρέπει να μην είσαι ο εαυτός σου! Πρέπει να τα κάνεις όλα με έναν εκ των προτέρων δοσμένο τρόπο. Φυσικά όλες αυτές οι συμπεριφορές και η καθημερινή πίεση που ασκείται στον πρωταγωνιστή (και στους περισσότερους εργαζόμενους) είναι κι αυτά σε αρκετό βαθμό προϊόντα της κρίσης.
Η ταινία σχολιάζει όλα τα αποπνικτικά, καθημερινά κακώς κείμενα με απόλυτα χαμηλότονο τρόπο. Δεν υπάρχουν εξάρσεις ή δράματα  ή μελοδραματισμοί. Όπως ακριβώς συμβαίνει συνήθως στην πραγματική ζωή. Και βρίσκεται φυσικά στον αντίποδα του "μεγάλου θεάματος". Μοιάζει να αποτελείται από επεισόδια καθημερινότητας, που όλο συντελούν στην αποκάλυψη της "μεγάλης εικόνας", της κρίσης και του αλλοτριωτικού, συχνά ασφυκτικού συστήματος, του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όσο για τον πρωταγωνιστή Βερνάν Λιντόν είναι όντως πολύ καλός και εκφραστικός, αν και συχνά βουβός.
Απλώς, όπως έχω γράψει κι άλλες φορές, αυτό δεν είναι το στιλ του σινεμά  που προσωπικά προτιμώ. Όλη αυτή η καταγραφή μιας τετριμμένης και άχαρης καθημερινότητας μάλλον με κούρασε. Πρόκειται για καθαρά προσωπική γνώμη, επαναλαμβάνω. Διότι αν είστε φίλος αυτού του είδους κινηματογράφου, σίγουρα η ταινία είναι από τις καλές και πετυχαίνει άψογα τους στόχους της. Μη διστάσετε λοιπόν να τη δείτε - αφού βέβαια γνωρίζετε καλά το κλίμα και το ύφος αυτού που θα δείτε. Εξ άλλου η αποφυγή κάθε δράματος ή κορύφωσης ή θεάματος αποτελεί μια σεβαστή επιλογή, άσχετα αν δεν θα την ακολουθούσα προσωπικά αν ήμουν σκηνοθέτης.
Και κάτι τελευταίο: Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι καλύτερες - με διαφορά από οποιονδήποτε δεύτερο - ταινίες πάνω στην κρίση και τις επιπτώσεις της μας έρχονται από τη Γαλλία. Εδώ και πολλά χρόνια.