ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟΣ "FAUSTO", ΑΛΛΑ...

La Fura dels Baus είναι το όνομα ενός πρωτοποριακού θιάσου από τη Βαρκελώνη, που αρέσκεται να σπάει τα όρια κοινού - performer κατά τη διάρκεια των παραστάσεών του και, γενικά, να χρησιμοποιεί ασυνήθιστα μέσα και σκηνικά. Η ομάδα το 2001 κάνει και τη μοναδική μεγάλου μήκους ταινία της, το "Fausto 5.0.", με σκηνοθέτες τρία από τα μέλη της, τους Alex Olle, Isidro Ortiz και Carlos Padissa. 
Φυσικά πρόκειται για μια μοντέρνα διασκευή του μύθου του Φάουστ, που διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή και δανείζεται πάμπολλα στοιχεία και εικόνες του σήμερα. Ήρωας είναι ένας υπέρ του δέοντος σοβαρός και μοναχικός γιατρός, ο οποίος, πηγαίνοντας από τη μικρή του πόλη στη Βαρκελώνη, σε ένα ιατρικό συνέδριο, συναντά έναν αστείο, πολυλογά και "κολιτσίδα" τύπο, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι παλιός του ασθενής και ότι ο γιατρός του είχε κάποτε αφαιρέσει το στομάχι. Σύντομα θα καταλάβουμε - και μαζί και ο γιατρός - ότι πρόκειται για τον Μεφιστοφελή, που επιχειρεί να βάλει τον ήρωά μας σε διαφορους πειρασμούς...
Η όλη απόδοση του παλιού μύθου είναι σίγουρα πρωτοποριακή. Σύγχρονο περιβάλλον, ένα ξενοδοχείο τυλιμένο σε πλαστικό, που θυμίζει έργα του Christo, night club με τέκνο, ο Φάουστο να κάνει έρωτα με μια όμορφη και παράξενη πιτσιρίκα που ακούει στο όνομα Μαργαρίτα (πεντάλεπτη μόνο εμφάνιση και αναφορά στην ηρωίδα του κλασικού μύθου)και μια Βαρκελώνη πολύ μακριά από την υπέροχη, τουριστική εικόνα που έχουμε γι' αυτήν: Μουντή, άσχημη, βρώμικη, γεμάτη με μπάζα από δημόσια έργα που λες και γίνονται παντού... Και κυρίως ένας Μεφιστοφελής (επίτηδες) κιτς, αληθινό τσιμπούρι, λαϊκός τύπος, στα όρια του σοβαρού και του κωμικού - ή μάλλον του γκροτέσκο. Ωστόσο πρέπει να ομολογήσω ότι όλα αυτά δεν μου είπαν απολύτως τίποτα και τα βρήκα προσπάθειες εντυπωσιασμού (;) άνευ ουσίας.
Γενικότερα βρήκα άνευ λόγου την όλη προσπάθεια της ομάδας. Καλή η πρωτοπορία, αλλά νομίζω ότι πρέπει να έχει και κάποια ουσία. Εδώ δεν (κατά τη γνώμη μου πάντοτε). Μάλλον για γενικός αχταρμάς μου φάνηκε, με περίεργο τέλος, που δεν κατάλαβα ακριβώς αν σήμαινε την αιώνια καταδίκη ή τη λύτρωση του ήρωα. Ίσως βέβαια αυτό να μένει ηθελημένα ανοιχτό, αλλά και πάλι δεν με έκανε να συμπαθήσω περισσότερο το φιλμ. Δεν μου φαίνεται τυχαίο ότι από τότε η ομάδα ασχολήθηκε μόνο με τις παραστάσεις της και όχι πια με το σινεμά...