ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΛΕΡ ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ

Ο Bruce McDonald είναι καναδός και κάνει κυρίως τηλεόραση. Ενδιάμεσα όμως προλαβαίνει να γυρίσει και ταινίες, οι οποίες μάλιστα εκτιμώνται αρκετά (προσωπικά δεν έχω δει άλλη δική του, οπότε η πληροφορία είναι από δεύτερο χέρι). Το 2001 πάντως γυρίζει το "Picture Clair", ένα θρίλερ με βασικές ηρωίδες δύο γυναίκες (Τζούλιετ Λούις και Τζίνα Γκέρσον).
 Πρόκειται για μια γρήγορη σε πλοκή και δράση ταινία, όπου μια κόπέλα από το Τορόντο, αφού έχει χάσει τα πάντα μετά την πυρπόληση του σπιτιού της, πάει στο Μόντρεαλ για να μείνει με τον φίλο της, γνωστό φωτογράφο, τίποτα όμως δεν πάει όπως το σχεδιάζει. Εκτός όλων των άλλων (δεν σας λέω ποια είναι αυτά τα άλλα), θα την μπερδέψουν με μια κοπέλα που μένει στον κάτω όροφο και η οποία έχει σκοτώσει έναν ύποπτο τύπο. Έτσι οι πάντες θα την κυνηγάνε δίχως εκείνη να έχει ιδέα γιατί (σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα δεν αντιλαμβάνεται καν ότι κάποιοι την ψάχνουν). Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, αφού δεν μιλά λέξη αγγλικά (από το Κεμπέκ γαρ) και οι κάτοικοι του Μόντρεαλ δεν φημίζονται για τις γνώσεις τους στα γαλικά...
Η ταινία, ενώ παρακολουθείται με ενδιαφέρον και κρατά τον θεατή χάρη στο σασπένς που διαθέτει, κάπου επίσης νομίζω ότι χάνει. Ίσως να φταίει όλο αυτό το εξωπραγματικό μπέρδεμα, ίσως οι αρκετές συμπτώσεις που υπάρχουν στο σενάριο, ίσως κάποιες υπερβολές στη δράση. Τελικά η γενική γεύση που μου έμεινε είναι του τύπου: "Ε, δεν γίνονται όλα αυτά!". Και, εντάξει, είπαμε, οι κάτοικοι του Μόντρεαλ δεν μιλανε γαλικά, αλλά, διάβολε, ούτε ένας τους πια δεν μπορεί έστω και με ελάχιστες λέξεις να συννενοηθεί με την κοπέλα; Όταν αυτή προσπαθεί να επικοινωνήσει στα γαλικά οι πάντες την κοιτάζουν λες και είναι εξωγήινη. Και, διάβολε και πάλι, το γαλλόφωνο Κεμπέκ βρίσκεται πολύ κοντά, στην ίδια χώρα.
 Σκηνοθετικά ο McDonanld είναι σπιντάτος και χρησιμοποιεί κάποιες εντυπωσιακές τεχνικές. Σε μια απ' αυτές κάνει, θα έλεγα, κατάχρηση: Πολύ συχνά χωρίζει την οθόνη σε μικρά ορθογώνια, άλλοτε δύο άλλοτε περισσότερα, κάνοντάς μας έτσι να παρακολουθούμε ταυτόχρονα παράλληλες δράσεις. Μόνο που συχνά αυτό γίνεται άνευ λόγου, οπότε νομίζω ότι το κάνει μόνο για τον εντυπωσιασμό του θεατή. ΄Αν πάντως κάτι δεν πάσχει, είναι ο ρυθμός. Όπως είπαμε, παρακολούθησα την περιπέτεια αυτή, που βασίζεται σε παρεξηγήσεις, δίχως, τουλάχιστον, να κουραστώ. Με μικρές βελτιώσεις νομίζω ότι θα ήταν καλή ταινία.
ΥΓ: Σε πολύ μικρό, χαρακτηριστικό όμως ρόλο, εμφανίζεται και ένας κλασικά παρακμιακός Μίκι Ρουρκ.