ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Η Isabel Coixet είναι ισπανίδα, η ταινία της όμως "Η Μυστική Ζωή των Λέξεων" του 2005 είναι μάλλον διεθνής παραγωγή, αγγλόφωνη, και μάλιστα με πρωταγωνιστές τον Τιμ Ρόμπινς, τη Σάρα Πόλεϊ και τη Τζούλι Κρίστι. Πρόκειται για ένα πυκνό, βαρύ δράμα, που νομίζω ότι τελικά αφήνει μια συγκλονιστική σχεδόν "επίγευση" στον θεατή. Είναι η ιστορία μιας κουφής, κάθε άλλο παρά κοινωνικής κοπέλας, που θέλοντας να αφήσει πίσω της την ούτως ή άλλως άχαρη και μοναχική ζωή της, πιάνει δουλειά ως νοσοκόμα σε μια πλωτή πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου κυριολεκτικά στο μέσον του πουθενά (του ωκεανού για την ακρίβεια), με αποστολή να φροντίζει έναν προσωρινά τυφλό άντρα. Εκείνη δεν ακούει καλά, εκείνος δεν βλέπει προσωρινά. Η επαφή τους, η σχέση τους, χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μιας βασικής αίσθησης - έστω και προσωρινής, αφού εκείνος ξέρουμε από την αρχή ότι κάποια στιγμή θα ξαναδεί κι εκείνη μπορεί να ακούσει φορώντας σύγχρονα ακουστικά. Ωστόσο, η περίοδος της γνωριμίας τους χαρακτηρίζεται από σκοτάδι και σιωπή. Καθώς η υποχρεωτική καθημερινή τους επαφή γκρεμίζει τα αρχικά τείχη, η σχέση τους περνά από διάφορα στάδια. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε πλήρως στο συγκλονιστικό πραγματικά τέλος (στη συγκλονιστική κυρίως εξομολόγηση της κοπέλας) είναι ότι και οι δύο αυτοί άνθρωποι έχουν ανοιχτές πληγές (ο άντρας μάλιστα και κυριολεκτικά) και μάλιστα πολύ βαθιές. Όλο το ζήτημα είναι αν αυτές, μετά την τεράστια φθορά που προξένησαν, μπορούν ακόμα να επουλωθούν, αν η ανθρώπινη επαφή μπορεί να κλείσει και τα πιο βαθιά τραύματα. Η ταινία υπογραμμίζει τέλεια την ερημιά των ψυχών με την ερημιά του τοπίου, αφού το μεγαλύτερο μέρος της είναι γυρισμένο στην γιγάντια πλατφόρμα που την δέρνουν ασταμάτητα τα τιτάνια κύματα του ωκεανού. Τέλειο μέρος για μοναχικές ψυχές ή/και για ανθρώπους που προσπαθούν να ξεχάσουν... Τέλειο μέρος για πιο ζεστή ανθρώπινη επαφή ή για κατ' ευθείαν εισιτήριο στην τρέλα. Ποιο απ' τα δύο τελικά θα επικρατήσει; όσο για τις τραυματισμένες ψυχές, που τόσο έχουν υποφέρει, τι πιο φυσικό από το να αρπαχτούν, σαν να βρήκαν σανίδα σωτηρίας, η μία από την άλλη; Δυνατό δράμα με συγκλονιστικές πραγματικά (το είπα ήδη) αποκαλύψεις στο τέλος, που ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν αντιπολεμική κραυγή ή σαν διαμαρτυρία ενάντια στην ανθρώπινη κτηνωδία και τις αδιανόητες διαστάσεις που μπορεί αυτή να πάρει, το φιλμ διαθέτει και εξαίρετες ηθοποιίες. Αν είστε φίλοι τέτοιων "κλειστών" και ίσως και κλειστοφοβικών ταινιών, μην το χάσετε. Για την ιστορία, έχει κερδίσει και πλήθος από τα σημαντικότερα βραβεία του ισπανόφωνου κόσμου (Γκόγια κ.ά.)