Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΣΤΟ "LITTLE CAESAR"

Κλασικός σκηνοθέτης του αμερικάνικου σινεμά, με πάμπολλες ταινίες στο ενεργητικό του, ο Mervyn LeRoy (1900–1987) γυρίζει το 1931 το "Little Caesar" (Ο Άρχων του Εγκλήματος" στα ελληνικά), καθιερώνοντας τον Έντουαρντ Ρόμπινσον και συγχρόνως φτιάχνοντας μια από τις πρώτες και βασικές γκαγκστερικές ταινίας. Ολόκληρο το φιλμ βασίζεται στην πρωσωπικότητα (και στην ηθοποία βέβαια) του ομώνυμου ήρωα. Μια εγκληματική, οξύθυμη, δίχως κανένα οίκτο περσόνα, που το μόνο που ποθεί στη ζωή είναι η άνοδος, η δύναμη, η εξουσία πάνω στους άλλους. Όπως λέει χαρακτηριστικά "οι γυναίκες είναι αδιάφορες και το χρήμα δεν είναι το παν". Η εξουσία όμως; Η δύναμη; Αυτά και μόνο είναι μεθυστικά γι' αυτόν. Η έλλειψη συναισθημάτων είναι απόλυτη (σχεδόν), η αποφασιστικότητά του να πετύχει δίχως να διστάζει μπροστά σε τίποτα τεράστια. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, με τον κολλητό του φίλο, φεύγουν ως μικροεγκληματίες από την επαρχία για να πάνε στη "μεγάλη πόλη". Όπου ο ένας θα προσπαθήσει να βγει για πάντα από τον κόσμο του εγκλήματος, ενώ ο ήρωάς μας θα ανέλθει ταχύτατα τις βαθμίδες του και θα γίνει ο περιβόητος "Μικρός Καίσαρας", που φτάνει σχεδόν να ελέγχει την πόλη. Τίποτα όμως δεν κρατά πολύ, όπως σαφώς μας λέει πριν καν ξεκινήσει η ταινία, ένα απόσπασμα από την Αγία Γραφή που χρησιμοποιείται ως μότο. Μπορεί όμως ένας άνθρωπος να στερείται παντελώς συναισθημάτων; Όχι, μοιάζει να μας απαντά το φιλμ. Η αχίλλειος πτέρνα του διαβόητου εγκληματία είναι η αγάπη για τον πρώην αδελφικό του φίλο. Είναι αυτό που χρειάζεται, αφού όλοι οι άνθρωποι πρέπει κάπου να στηρίζονται. Η ρωγμή αυτή στην συναισθηματική του πανοπλία είναι αυτή ακριβώς που θα αποβεί μοιραία. Πρόκειται για ένα από τα κλασικά γκαγκστερικά φιλμ που, μαζί με 2-3 άλλα, θεμελείωσαν το είδος που άνθισε σ΄αυτή και στην επόμενη δεκαετία στο αμερικάνικο σινεμά. Σήμερα η πλοκή μας φαίνεται ίσως κάπως απλοϊκή και είχα την αίσθηση ότι όλα γίνονται "πολύ εύκολα", πολύ γρήγορα. Επίσης ενοχλεί ίσως το overdose παίξιμο των ηθοποιών. Σκεφτείτε όμως: Βρισκόμαστε στο 1931 και ο ομιλών μόλις έχει ξεκινήσει. Οι ηθοποιοί δεν έχουν ακόμα αποβάλλει το υπερβολικό παίξιμο που χαρακτήριζε τον βωβό και που σ΄αυτόν ήταν απαραίτητο για να γίνεται κατανοητή η πλοκή. Δείτε το λοιπόν έχοντας στο μυαλό σας τα στοιχεία αυτά. Πρόκειται για κλασικό φιλμ που όχι μόνο καταδύεται στον υπόκοσμο, αλλά και διαπραγματεύεται το θέμα της ανόδου και της πτώσης (την οποία κατά βάση προκαλεί η απληστία).