ΠΩΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΕΓΙΝΕ "ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ"

Ας ξεκινήσουμε με την διαπίστωση (για πολλοστή φορά) ότι το Χόλιγουντ βρίσκεται σε απόλυτη ύφεση ιδεών. Τι άλλο σημαίνουν τα άπειρα franchise, τουτέστιν τα σίκουελ, πρίκουελ, ριμέικ και δεν συμμαζεύεται; Έχω βαρεθεί οικτρά όλη αυτή την κατάσταση, αν και συχνά βλέπω και τέτοια για να διαπιστώσω, απο περιέργεια, ως πού θα φτάσουν.
Με αυτά τα δεδομένα στο μυαλό είδα και τον "Πλάνήτη των Πιθήκων: Η Εξέγερση" (Rise of the Planet of the Apes) του Rupert Wyatt (2011), το οποίο ανήκει στη συνομοταξία των πρίκουελ. Είχα κατά νου το ότι είχαν προηγηθεί 5 (!) νομίζω συνέχειες της αρχικής κλασικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας, υπήρχε και η αποτυχία κοτζάμ Burton με τον δικό του "Πλανήτη των Πιθήκων" (αυτό ήταν ριμέικ και κατά τη γνώμη μου είναι η χειρότερη ταινία του). Ομολογώ λοιπόν ότι ο "Πλανήτης" του 2011 ήταν καλύτερος απ' ό,τι περίμενα, αλλά, παρ' όλα αυτά, καλό είναι να μη βγάζουμε από το νου μας τις διαπιστώσεις της πρώτης παραγράφου.
Εδώ λοιπόν επιχειρείται μια ερμηνεία - διαφορετική απ' αυτή που δίνεται στην πρώτη ταινία της σειράς - για το πώς ξεκίνησαν όλα, πώς φτάσαμε δηλαδή να ζούμε σε έναν πλανήτη που κυριαρχείται όχι από ανθρώπους, αλλά από νοήμονες πιθήκους.
Δεν θα σας αποκαλύψω το πώς (θα ήμουν πολύ κακός αν έκανα κάτι τέτοιο), αλλά πάντως η ερμηνεία που δίνεται και λογικοφανής είναι και στέκει σαν περισσότερο πιθανή από την πρώτη. Το θέμα πάντως είναι ότι το φιλμ με κράτησε αρκετά και, πέρα από το ευχάριστο δίωρο που πέρασα, κατάφερε να περάσει και κάποια "μηνύματα". Στην ταινία του Wyatt λοιπόν οι πίθηκοι, καταπιεσμένοι από τους ανθρώπους σε πολλά επίπεδα, έχουν το ρόλο του σκλάβου που δίκαια εξεγείρεται ενάντια στους καταπιεστές του. Ο θεατής μάλιστα ταυτίζεται και συμπάσχει πολύ περισσότερο με τον ήρωα πίθηκο παρά με τους ανθρώπους, έστω κι αν κάποιοι α'π αυτούς είναι "καλοί". Είναι σα να μας λέει ο σκηνοθέτης "Καλά να πάθετε. Έτσι που τα κάνατε όλα, δικαίως χάσατε τον ίδιο σας τον πλανήτη". Αρκετά τολμηρό μήνυμα για μια υποτίθεται ανώδυνη περιπετειούλα για να περάσει η ώρα, η οποία βεβαίως εξακολουθεί να έχει σαν στόχο τα ταμεία, όπως κάθε blogbuster που σέβεται τον εαυτό του.
Θετικές λοιπόν ως επί το πλείστον οι εντυπώσεις μου, αλλά δεν μπορώ παρά να επαναλάβω τελειώνοντας ότι όσο καλά κι αν γίνεται ένα ριμέικ ή πρι- ή σικουελ, ακόμα κι αν σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει να είναι καλύτερο κι απ' το πρωτότυπο, η φτώχεια και το στέρεμα των ιδεών παραμένει. Και στο κάτω - κάτω ένα μέρος της όποιας απόλαυσης εξανεμίζεται αφού εκ των προτέρων ξέρουμε τι περίπου θα δούμε. Συμπαθητική προσπάθεια λοιπόν, αλλά η έκπληξη που μπορεί να προκαλέσει στον σύγχρονο θεατή δεν συγκρίνεται με το πραγματικά συγκλονιστικό φινάλε της πρώτης ταινίας της σειράς των '60ς.