ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Ο μεξικανός Guillermo Arriaga είναι ο μόνιμος σεναριογράφος του συμπατριώτη του Ιναρίτου, αλλά και των πολύ καλών "Τριών Ταφών του Μελκιάδες Εστράδα". Τώρα γίνεται για πρώτη φορά και σκηνοθέτης (σε δικό του σενάριο φυσικά) και τα αποτελέσματα του "The Burning Plane" του 2008 ("Τα Σύνορα της Μοναξιάς" στα ελληνικά) με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο.
Όπως και στα άλλα του σενάρια χρησιμοποιεί το σήμα κατατεθέν του: Παράλληλες ιστορίες, άσχετες φαινομενικά, που τελικά όμως δένουν με πρωτότυπους τρόπους. Εδώ, εκτός από τις ιστορίες τριών γυναικών που έχουν πληγωθεί πολύ στη ζωή τους, χρησιμοποιεί και ένα συνεχές μπρος - πίσω στο χρόνο, που ο θεατής καλείται να καταλάβει μόνος του αν κάθε φορά πρόκειται για παρελθόν ή παρόν. Στο τέλος, όπως είπαμε και για τα άλλα φιλμ του, το παζλ δένει (με μια έκπληξη μάλιστα που, επίτηδες, διαφαίνεται από τα μισά περίπου της ταινίας) και τότε, με θαυμαστή ακρίβεια, οι συμπεριφορές, οι αντιδράσεις (ακατανόητες αρχικά μερικές φορές), τα ψυχολογικά τοπία των ηρώων, τα πάντα, εξηγούνται τέλεια. Η μαεστρία του Arriaga είναι δεδομένη και, προσωπικά τουλάχιστον, συγκινήθηκα αρκετά. Οπότε θεωρώ το ντεμπούτο του απόλυτα πετυχημένο. Όταν μάλιστα υποστηρίζεται από τις πολύ καλές ερμηνείες της Σαρλίζ Θερόν, της Κιμ Μπάσινγκερ και της Τζένιφερ Λόρενς.
Στο κέντρο βέβαια του προβληματισμού του βρίσκεται πάντοτε η μοίρα ή, αν θέλετε, "μοίρα", το πώς δηλαδή οι ζωές τυχαίων, παντελώς διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, συναντιούνται και αλληλεπιδρούν έντονα, σημαδεύοντάς τους πολλές φορές θετικά ή αρνητικά. Το ερωτικό πάθος είναι βασικός παράγοντας / καταλύτης σ' αυτό, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι ο μοναδικός. Το αρνητικό βέβαια, που πολλοί θα παρατηρήσουν, είναι η επανάληψη του στιλ του εξαιρετικού αυτού σεναριογράφου (τώρα και σκηνοθέτη). Όσοι έχουν δει τα φιλμ που προανέφερα, θα καταλάβουν ότι έχει βρει έναν ευφυέστατο τρόπο, τον οποίο επαναλαμβάνει - σε αρκετά διαφορετικές παραλλαγές ωστόσο. Όταν όμως βρίσκω τα αποτελέσματα τόσο καλά, προσωπικά αυτή η επανάληψη δεν με έχει καθόλου κουράσει (προς το παρόν τουλάχιστον). Όταν μάλιστα η ευαισθησία, η πρωτοτυπία της κάθε "παραλλαγής" και η ψυχολογική εμβάθυνση των ηρώων είναι δεδομένες.
Μη φοβηθείτε το δραματικό του πράγματος. Νομίζω ότι η ταινία θα σας κρατήσει κι ας μην είστε πιθανόν φίλοι των σπαρακτικών δραμάτων.
ΥΓ: Η παραγωγή είναι βέβαια αμερικάνικη, πολλοί συντελεστές όμως (και πολλά γυρίσματα) είναι μεξικανοί. Πράγμα που επιβεβαιώνει (το έχω ξαναγράψει) την μεγάλη ακμή του κινηματογράφου της χώρας αυτής.