ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ, ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ... MISS ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ

Τυχαίνει καμιά φορά να βαριέσαι και να δεις την πρώτη ταινία που βρίσκεις μπροστά σου. Πέφτεις έτσι σε φιλμ όπως το "Miss με το Ζόρι" (Miss Congeniality) του 2000 του Donald Petrie και αντιλαμβάνεσαι ότι το mainstream Χόλιγουντ μπορεί, όταν το "θέλει", να γίνεται πραγματικά ηλίθιο. Και, πιθανόν, να βγάζει και εκατομμύρια από μπαράζ βλακείας.
Κωμωδία λοιπόν, με τη Σάντρα Μπούλοκ μπατσίνα και, πάνω απ' όλα, αντρογυναίκα με τα όλα της, με σεξουαλικότητα υπό το μηδέν (φαντάζομαι ότι το βράδυ σπίτι της θα βλέπει ματς πίνοντας μπύρα και θα ρεύεται ξύνοντας τ' αχαμνά της), που αναγκάζεται εντός ελάχιστων ημερών να μεταμορφωθεί σε υποψήφια Μις Αμερική και να πάρει μέρος στα καλλιστεία για να αποτρέψει έναν δολοφόνο που απειλεί να χτυπήσει σ' αυτά. Και φυσικά μεταμορφώνεται, φυσικά αποκτά τρόπους και στιλ Μις, φυσικά κατεβάζει το IQ της σε IQ αχινού, όσο δηλαδή διαθέτουν τα υπόλοιπα κορίτσια... και φυσικά η ταινία θέλει να είναι μια σάτιρα του θεσμού των καλλιστείων, αλλά προσωπικά βαρέθηκα του θανατά και ελάχιστα γέλασα.
Προβλέψιμη πλοκή, ακόμα πιο προβλέψιμο τέλος, συσσώρευση καταστάσεων που, πολύ απλά, δεν γίνονται, και κρίμα στον θαυμάσιο Μάικλ Κέιν που χαραμίζεται σε έναν δεύτερο ρόλο που μόνο κακό μπορεί να κάνει στην καριέρα του.
Όσο για το ιδεολογικό μέρος (πάντα κρύβεται κι ένα τέτοιο πίσω από οποιαδήποτε ηλιθιότητα)... άστα να πάνε. Τα στερεότυπα δίνουν και παίρνουν. Οι γυναίκες στο φιλμ χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Σε αντρογυναίκες με σεξ απίλ τσιμεντοκολώνας (τότε μόνο, απ' όσο συμπέρανα, μπορούν να είναι και έξυπνες και δραστήριες) και σε κότες με πλούσια μεν σωματικά προσόντα, αλλά IQ της ίδιας τσιμεντοκολώνας που λέγαμε πριν. Μάλιστα. Και σα να μην έφταναν όλα, όταν η ηρωίδα θα ανακαλύψει τη γυναίκα που έκρυβε μέσα της όλα αυτά τα χρόνια (θα την ανακαλύψει λόγω της εισόδου της στον χώρο των καλλιστείων φυσικά), θα συμπαθήσει τις υπόλοιπες χαζές υποψήφιες, θα τις αγαπήσει και θα κάνει τα πάντα να τις σώσει (και φυσικά και όλο τον θεσμό μαζί), αφού, κατά βάθος, είναι καλές (και ο θεσμός μαζί τους, υποθέτω) και, τέλος πάντων, είναι κι αυτές άνθρωποι...
Τι να σας πω. Δεν ήξερα ότι μια έξυπνη γυναίκα πρέπει να περάσει τόσες δοκιμασίες για να καταλάβει ότι πρέπει πού και πού να ξυρίζει τα πόδια της...