ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΠΙΤΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Φυσικά και είμαστε περίεργοι για το πώς θα τα πάει στην Αμερική ο δικός μας Ντένης Ηλιάδης, που μετά το ελληνικό "Hardcore" που γύρισε, εκληθη από τον Wes Craven να κάνει το ριμέικ της ταινίας του (του 1972) "Last House on the left". Ε, λοιπόν, τα κατάφερε μια χαρά νομίζω. Η ταινία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες αμερικανών σκηνοθετών και μάλιστα είναι νομίζω καλύτερη από πολλά "σπλάτερ για το σπλάτερ" που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια.
Θα πω αρχικά ότι το φιλμ ανήκει σ' ένα είδος που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα: Στο είδος του "ρεαλιστικού" τρόμου που ποντάρει στη βία και την αιματοβαμμένη φρίκη και όχι στην ατμόσφαιρα ή στο αληθινά τρομαχτικό. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις (όπως οι δύο πρώτοι αξεπέραστοι "Σχιζοφρενείς Δολοφόνοι με το Πριόνι"), ανήκω κι εγώ στην ομάδα όσων χαρακτηρίζουν τις ταινίες αυτές "gore πορνό". Εδώ ωστόσο βρήκα ότι τα πράγματα είναι αισθητά καλύτερα. Η ιστορία της συμμορίας των κτηνωδών δολοφόνων που βρίσκει κατά λάθος καταφύγιο στο σπίτι των γονιών του πρόσφατου θύματός τους (που αποτελεί μια σπλάτερ διασκευή της "Πηγής των Παρθένων" του Μπέργκμαν) και σχετικά ενδιαφέρον σενάριο έχει και - από ένα σημείο και πέρα - δικαιολογημένη βία διαθέτει. Και έχει και έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό πάνω στο θέμα της εκδίκησης και της εναλλαγής των ρόλων θύτη - θύματος. Αν και εδώ βέβαια το σενάριο είναι τέτοιο ώστε ο προβληματισμός πάνω στην εκδίκηση και την αυτοδικία μάλλον ακυρώνονται, με την έννοια ότι οι "φιλήσυχοι" γονείς είναι σχεδόν υποχρεωμένοι να φερθούν όπως φέρονται (παίζεται και η δική τους ζωή). Αφείστε που η ιστορία είναι τόσο ακραία, που μάλλον οποιοσδήποτε στη θέση τους το ίδιο θα έκανε αν μπορούσε. Και μένει μονάχα η τελευταία σκηνή για αληθινό προβληματισμό πάνω στο τι κρύβεται πίσω από τις ήσυχες επιφάνειες της καθημερινότητας...
Αυτό που έχει όμως σημασία είναι ότι το φιλμ είναι καλογυρισμένο και με κράτησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ο Ηλιάδης φαίνεται ότι εγκλιματίστηκε αμέσως στο χολιγουντιανό περιβάλλον και τις (τεχνικές κυρίως) απαιτήσεις του και όλα δείχνουν ότι θα πιάσει εκεί. Περιμένω με ενδιαφέρον το επόμενο βήμα του.