Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΗΣ BETTY BLUE

Ο γάλλος Jean-Jacques Beineix γύρισε στην καριέρα του μόλις δύο αξιόλογες ταινίες, 2-3 μέτριες και μετά... τον έφαγε η μαρμάγκα. Συμβαίνει καμιά φορά και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε τι έγινε το ταλέντο που έδειξε στα δύο αυτά φιλμ, τη "Ντίβα" και το "Betty Blue" του 1986 (37*2 le matin ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος).
Η Betty Blue λοιπόν μας σύστησε την αβάσταχτη σεξουαλικότητα της Μπεατρίς Νταλ (κι αυτή εξαφανίστηκε εκτός από σπάνιες εμφανίσεις), μια σειρά από υπέροχες εικόνες και μουσικές (του Gabriel Υared οι τελευταίες) και μια από τις πιο δυνατές περιπτώσεις "τρελού έρωτα" που πέρασαν ποτέ από την οθόνη.
Αν το καλοσκεφτούμε, η ιστορία είναι πολύ απλή. Σ' όλη τη διάρκεια του φιλμ (είναι κοντά δυόμισι ώρες, σας προειδοποιώ), παρακολουθούμε τον παθιασμένο έρωτα των δύο πρωταγωνιστών, την (ασυνήθιστη, είναι αλήθεια) καθημερινότητά τους, τις δουλειές που αλλάζει εκείνος (που τις νυχτερινές ώρες γράφει επίσης), την υπέροχη τρέλα τους. Είναι σα να είναι και οι δύο μεθυσμένοι από αγάπη, σα να μην ανήκουν στον κόσμο αυτό, σα νά' ναι ο έρωτάς τους τόσο ολοκληρωτικός, ώστε να μη χρειάζονται και να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο. Κι έπειτα έρχεται το τραγικο φινάλε - για το οποίο, βέβαια, ο Μπενέξ μας προετοιμάζει σ' όλη σχεδόν τη διάρκεια με μικρές, διακριτικές πινελιές.
Αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι ότι παρά την απλή ιστορία και τη μεγάλη διάρκεια δεν βαρέθηκα καθόλου. Πώς το πετυχαίνει αυτό ο σκηνοθέτης; Μα τα μικρά, καθημερινά περιστατικά που φτιάχνουν τη ζωή των δυο τους είναι τόσο φευγάτα, αστεία πολλές φορές, έξυπνα και ασυνήθιστα (ναι, ακριβώς, και ασυνήθιστα και καθημερινά συγχρόνως), ώστε δεν με άφησαν να βαρεθώ. Γενικά η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ και είναι βουτηγμένη σε ένα ποιητικό κλίμα, μια μαγεία θα έλεγε κανείς, που δύσκολα αφήνει ασυγκίνητο τον θεατή.
Αυτο που είναι ξεχωριστό είναι η φωτογραφία και οι εικόνες της. Διαθέτουν μια κρυστάλινη αισθητική, είναι πανέμορφες, τόσο που θυμίζουν μια τεράστια σειρά από καρτ ποστάλ. Όντως πάρα πολλές φορές σκέφτεσαι ότι "αν πάγωνα αυτή την εικόνα, θα είχα μια θαυμάσια φωτογραφία, που θα μπορούσα να κρεμάσω στον τοίχο μου". Ίσως αυτή η "καρτποσταλική" αισθητική κουράσει ή ενοχλήσει μερικούς, που είναι λάτρεις μιας πιο "βρώμικης", "κουνημένης" και καθημερινής εικόνας, ωστόσο αυτή η καθαρότητα και η ομορφιά αποτελούν το σήμα κατατεθέν του φιλμ και την άποψη του σκηνοθέτη, ακόμα και στις μέτριες ταινίες του.
Πέραν όμως από τις τυχόν αντιρρήσεις, νομίζω ότι η Betty Blue θα αποτελεί πάντοτε μια από τις χαρακτηριστικότερες ερωτικές ταινίες, που μιλάνε αποκλειστικά σχεδόν για το πάθος, στην ιστορία του σινεμά.