ΑΠΟΑΛΥΣΤΙΚΟΤΑΤΗ ΚΑΙ ΣΠΙΝΘΗΡΟΒΟΛΑ JUNO
Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα, μπορώ σχεδόν με σιγουριά να προβλέψω ότι η Juno (2007), δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους ταινία του Jason Reitman, θα έχει μια θέση στα 10 καλύτερα της σεζόν. Εξαιρετικό χιούμορ, φοβερή πρωταγωνίστρια, ανατρεπτικές καταστάσεις - πολύ έξω από την mainstream αμερικάνικη ματιά σε παρόμοια θέματα - και πέρα για πέρα feel good φάση, συνθέτουν μια ταινία που δεν αρκείται μόνο στην πλάκα.
Το θέμα είναι απλό: Μια 16χρονη έφηβη μένει έγκυος την πρώτη φορά που κάνει σεξ με έναν συνομήλικο συμμαθητή της. Θα πιστεύατε λοιπόν (κι εγώ το ίδιο) ότι από εδώ θα άρχιζε ένα ζοφερό δράμα με εκτρώσεις ή μη, με κοινωνικές κατακραυγές, οικογενειακά προβλήματα, καταστροφή της ερωτικής σχέσης και τέτοια. Ε, λοιπόν, καμία σχέση. Το δύσκολο αυτό θέμα αντιμετωπίζεται με χιούμορ, με εστίαση στην πολυπλοκότητα φιλικών και άλλων σχέσεων, με απρόβλεπτους χαρακτήρες που, όπως στην πραγματικότητα, συνδυάζουν θετικά και αρνητικά στοιχεία και βρίσκονται πολύ μακριά από τη μονολιθικότητα του "καλού" και του "κακού" και, τελικά, καταλήγει σε εξ ίσου απρόβλεπτο φινάλε.
Η πανέξυπνη και κάθε άλλο παρά συνηθισμένη νεαρή ηρωίδα (Έλεν Πέιτζ) κυριαρχεί βέβαια σε έναν από τους καλύτερους φετινούς γυναικείους ρόλους. Αυτό όμως που μέτρησε ιδιαίτερα για μένα είναι η απόλυτη ανατρεπτικότητα της όλης κατάστασης. Πολύ μακριά από κάθε μορφή πολιτικής ορθότητας, πολύ πέρα από κάθε στερεότυπο οικογένειας (η οικογένεια της μικρής και ιδιαίτερα ο πατέρας είναι όλα τα λεφτά), πολύ μακριά από κάθε σεμνοτυφία και - επιτέλους - πολύ μακριά από τις συνήθεις έννοιες της πατρότητας και της μητρότητας (που είναι "θαύματα της φύσης" και "ιερά" και άλλα τέτοια βαρύγδουπα), απόλυτα απενοχοποιημένη σε σχέση με το σεξ και την κατά λάθος εγκυμοσύνη, γράφοντας κυριολεκτικά στα παλιά της τα παπούτσια τον κοινωνικό περίγυρο και το "τι θα πει ο κόσμος", βλέπεται με απόλαυση από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Δεν νομίζω ότι θα πάρει τα μεγάλα Όσκαρ για τα οποία έχει προταθεί, αυτό όμως είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει.
Όπως καταλάβατε, τη βρήκα μία από τις δροσερότερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Κι όσο για τον Jason Reitman, εκτός από το ότι είναι η μοναδική περίπτωση (απ' όσο θυμάμαι τουλάχιστον) γιου που βγαίνει καλύτερος σκηνοθέτης από τον πατέρα (είναι γιος του Ivan Reitman και έχει κάνει και το "Thank you for smoking"), καθιερώνεται ως ένας εξαιρετικά ελπιδοφόρος νέος δημιουργός. Θα περιμένω με αγωνία τις επόμενες δουλειές του.
Ετικέτες "Juno" (2007), Reitman Jason
posted by vandimir @ 10:24 μ.μ.
5 Comments:
Χαίρομαι να σε διαβάζω ενθουσιασμένο για μια καινούρια κυκλοφορία. Ωστόσο, επέτρεψέ μου να διαφωνήσω αρκετά. Το Juno είναι feel good, είναι δροσερό και έχει για πρωταγωνίστρια μια θαυμάσια πιτσιρίκα, όπως ακριβώς τα λες. Ωστόσο νομίζω ότι πρόκειται για ξεκάθαρα politically correct ταινία. Όλοι οι χαρακτήρες μιλούν σαν να διδάσκουν και μοιάζουν να πράττουν το ηθικώς πρέπειν χωρίς δυσκολία. Εντάξει, το σεξουαλικά ενεργό των εφήβων δεν είναι και τόσο αμφιλεγόμενο θέμα στα 00's. Πάντως η ταινία και καλό soundtrack έχει και φοβερό μπαμπά σε β' ρόλο, αλλά φρονώ πως έχει υπερεκτιμηθεί αρκετά. Άσε που η παρουσία της στα μεγάλα όσκαρ μοιάζει συνταγογραφημένη κατά τα πρότυπα του περσινού, σαφώς πιο ανορθόδοξου, Little Miss Sunshine.
Ο Αχιλλέας περνάει κλιμακτήριο.
Vandimir μαζί σου για το εξαιρετικό ταινιάκι. Στην 10άδα δεν το βλέπω, παραμένει όμως μια απ' τις πολύ καλές φετινές ανεξάρτητες επιλογές.
Συμφωνώ σε δύο με τον προλαλίσαντα: στα όσκαρ είναι όντως με συνταγή και ο μπαμπάς ήταν όντως θεός.
Φυσικά και "σου επιτρέπω να διαφωνήσεις μαζί μου", theachilles. Τι νόημα θα είχε μια κουβέντα αν δεν διαφωνούσαμε και λιγάκι; (πλάκα κάνω).
Λοιπόν στα περί δροσερού και feel good συμφωνούμε. Τα Όσκαρ, το έγραψα βέβαια, αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει, αν θα πάρει κάτι δηλ. ή όχι.
Επί της ουσίας όμως, εκεί που διαφωνούμε είναι η ανατρεπτικότητα του θέματος. Δεν το βρίσκω ανατρεπτικο λόγω εφηβικής σεξουαλικότητας, αυτό όντως έχει πάψει να είναι ταμπού από τη δεκαετία του 50 και τον "Πυρετό στο αίμα" του Καζάν (άσχετο, αλλά αν δεις την ταινία αυτή θα πάθεις πλάκα με τις απίστευτες αλλαγές που έχουν γίνει στα ήθη από τότε). Η ανατρεπτικότητα για μένα είναι η αντιμετώπιση του θέματος της εγκυμοσύνης, μητρότητας κλπ. Πάντοτε όλο αυτό παρουσιάζεται ώς το υπέρτατο ανθρώπινο ένστικτο, ως το απόλυτα ιερό, πάντα όλα αλλάζουν όταν οι γονείς δουν μπροστά τους το νεογέννητο (θυμήσου το Knocked Up). Εδώ αντίθετα η εγκυμοσύνη παρουσιάζεται απόλυτα cool. Έμεινα έγκυος κατά λάθος και δεν γουστάρω. Θα κάνω έκτρωση ή θα το δώσω για υιοθεσία, θα το ξεφορτωθώ πάντως γιατί είμαι 16 και θέλω να ζήσω τη ζωή μου και αν κάνω παιδί θέλω να το κάνω στα 36 ή κάτι τέτοιο. Ούτε μητρικά φίλτρα ούτε τίποτα. Αυτό που προέχει είναι να συνεχίσουμε τη ζωή μας, η οποία βρίσκεται ακόμα στην αρχή. Αυτή την απίστευτη για τα αμερικάνικα τουλάχιστον δεδομένα απενοχοπίηση θαύμασα κυρίως, όχι τα περί σεξουαλικότητας (αν και σ' αυτό το θέμα ήταν ενδιαφέρουσα η απόλυτη πρωτοβουλία της κοπέλας κι όχι του αγοριού).
Καλά με τον Splendor in the grass (το οποίο υπεραγαπώ) όχι απλώς παθαίνεις πλάκα, αλλά καταλαβαίνεις τι πάει να πει κορυφαία γυναικεία ερμηνεία (άντε γιατί χάνουμε και τα αβγά και τα πασχάλια κάθε χρόνο με τις οσκαρικές υποψηφιότητες - zubi κάνε κάτι).Α ρε Natalie...
Δεν ξέρω κατά πόσο και αυτό που λες είναι ανατρεπτικό, ωστόσο ο διδακτισμός της super φιλοσοφημένης μικροατάκας προσωπικά με κούρασε. Μου άρεσε, μη με παρεξηγείτε, απλώς νομίζω ότι είναι υπερεκτιμημένο.
Μμμμ... μου κεντρίσατε το ενδιαφέρον και θα το δω οπωσδήποτε. Άλλωστε τα καλύτερα πράγματα είναι... υπερεκτιμημένα!
HPL
Δημοσίευση σχολίου
<< Home