Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2007

Ο ΚΑΤΑ HERZOG "ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ"


To 1979 προστίθεται ένας ακόμα κρίκος (από τους λαμπρότερους) στην σλυσσίδα των συνεργασιών Werner Herzog - Κλάους Κίνσκι: Το "Νοσφεράτου" (Nosferatu: Phantom der Nacht). Πρόκειται για μια ακόμα μεταφορά στην οθόνη του κλασικού "Δράκουλα", του περίφημου μυθιστορήματος του Μπραμ Στόουκερ. Είχαν προηγηθεί ο Μπέλα Λουγκόζι, ο Κρίστοφερ Λι και άλλοι ακόμα. Ο Herzog όμως επιλέγει να "πατήσει" πάνω στον βουβό "Νοσφεράτου" του 1922 του F.W. Murnau, προφανώς λόγω συγγενούς γερμανικότητας και αγάπης για τον εξπρεσιονισμό. Αυτό όμως που διακρίνεται άμεσα στο αποτέλεσμα είναι η ιδιαιτερότητα του ίδιου του Herzog, άσχετα αν η "υπόθεση" της ταινίας μοιάζει αρκετά τόσο στο παλιό "Νοσφεράτου" όσο και στο πρωτότυπο βιβλίο.
Το έργο του Herzog βρίθει βέβαια από κάθε λογής καταραμένους χαρακτήρες: Ο Αγκίρε, ο Φιτζγκαράλντο, ο Βόιτσεκ, είναι μερικοί απ' αυτούς. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να αντισταθεί στον πειρασμό να προσθέσει δύο ακόμα: Τον ίδιο τον Νοσφεράτου προφανώς(τον κόμη Δράκουλα δηλαδή), αλλά και τον Τζόναθαν, τον νεαρό που επισκέπτεται τον φρικτό πύργο στα Καρπάθια, απεσταλμένος του μεσίτη στον οποίο δουλεύει, για να πουλήσει στον κόμη ένα σπίτι στην γερμανική πόλη όπου ζει ο ίδιος και η όμορφη Λούσι, η γυναίκα του. Ο Νοσφεράτου κατά τον Herzog δεν είναι απλώς ο φορέας, η προσωποποίηση του κακού. Είναι και ο ίδιος μια βαθύτατα δυστυχισμένη ύπαρξη. Θέλει, αλλά δεν μπορεί να πεθάνει. Η υπέρτατη καταδίκη, όπως λέει ο ίδιος. Όσο για τον Τζόναθαν, εκπρόσωπο του καλού στο βιβλίο, ο Herzog του επιφυλάσσει κι αυτού μια ζοφερή μοίρα: Να διαδεχτεί τον Δράκουλα, σπείροντας ο ίδιος το κακό. Έχει ετσι δραστικά απομακρυνθεί τόσο από το βιβλίο όσο και από τις προηγούμενες βερσιόν, επιβάλλοντας μια πολύ σκοτεινότερη δική του εκδοχή. Θυμηθείτε πώς τελειώνουν οι υπόλοιπες ταινίες του Herzog. Δεν θα μπορούσε λοιπόν κι εδώ να δεχτεί καθησυχαστικό τέλος: Άρα; Το Κακό θριαμβεύει!
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά αναλύσεις επί αναλύσεων και απλώς λόγια. Αυτό που κυρίως καθηλώνει στην ταινία είναι οι υπέροχες εικόνες που στήνει ο σκηνοθέτης. Η αλησμόνητη φιγούρα του Κίνσκι - Νοσφεράτου, τα χιλιάδες ποντίκια να κατακλύζουν την πόλη, οι αποκαλυπτικές, σουρεαλιστικές εικόνες που σηματοδοτούν το ξέσπασμα της πανούκλας και την επακόλουθη τρέλα, η εξαϋλωμένη μορφή της Ιζαμπέλ Αντζανί... είναι λίγες μόνο απ' όσες μπορώ να θυμηθώ.
Αν λοιπόν πέσει στα χέρια σας, μην διστάσετε: Δείτε πώς "ξαναδιαβάζεται" ένας πασίγνωστος μύθος από ένα μεγάλο δημιουργό.

Ετικέτες ,

5 Comments:

Blogger zubizabata said...

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το πόσο μισώ αυτό το φιλμ. Όσο για την ανάγνωση που λες στο τέλος, εμένα ένας διακεκομμένος και ακατάλληπτος μονόλογος μου φαίνεται.

Ιανουαρίου 02, 2008 5:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Γιατί τόσο μίσος; εμένα μια χαρά μου φάνηκε. Με προβληματίζεις.

Ιανουαρίου 02, 2008 6:48 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Όπως αντιλαμβάνεσαι, zubizabata, δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο. Γενικά ο Herzog είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Τι να κάνουμε όμως; Γούστα είναι αυτά...
Ωστόσο με προβληματίζουν τα περί "ακατάληπτου". Spoiler: Δεν είναι σαφέστατο ότι το κακό θριαμβεύει, ότι ο Τζόναθαν, αφού καθαρότατα έχει "διαζομπευτεί", γίνεται ο νέος του πρέσβης και φεύγει για να το μεταδώσει σ' όλον τον κόσμο (πράγμα που είχε ήδη συμβεί και λίγο πριν άλλωστε, με τον Ρένφιλντ και τα ποντίκια που φεύγουν για να μεταδώσουν την ασθένεια και σε άλλα μέρη);

Ιανουαρίου 03, 2008 9:13 μ.μ.  
Blogger zubizabata said...

Αναφέρομαι στις προθέσεις και τη μεταφυσική διάσταση που δίδει ο Herzog (εκ των μεγαλυτέρων αναδιασμφισβήτητα) στις ταινίες εκείνης της περιόδου. Εδώ μάλιστα που μιλάμε για μια ιστορία με καθαρά μεταφυσική αφετηρία, η τροπή αυτή στο σινεμά του σκηνοθέτη μου φαίνεται παραδόξως ακόμη πιο αταίριαστη. Το παραμύθι αν προτιμάς είναι από μόνο του too much για να χωρέσει τον "οκαλτισμό" του. Μίσος προκύπτει αν αναλογιστώ ότι η απαρχή του εγχειρήματος είναι το λατρεμένο Nosferatu του Murnau. Ορθώς κληρονομός ο Herzog, αλλά κακομεταχειριστής. Το ακατάλληπτος δεν αναφέρεται στην πλοκή της ταινίας, όπως και το μονόλογος που ακολουθεί. Μιλάω καθαρά για την προβληματική του.

Ιανουαρίου 04, 2008 6:57 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αν δεν είχα δει του Murnau δεν θα σε καταλάβαινα, αλλά υπό αυτό το πρίσμα που το θέτεις (ως κληρονομιά) έχεις ένα δίκιο

Ιανουαρίου 05, 2008 8:18 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker