Η ΠΩΛΙΝ ΣΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Να σας εξομολογηθώ αρχικά (σιγά την εξομολόγηση δηλαδή. Συμβαίνει σε πάρα πολλούς) ότι πάντοτε βαριόμουν αρκετά τον Eric Rohmer. Μικρές, καθημερινές, αισθηματικές ιστορίες, ήρωες που μιλούν ακατάπαυστα λέγοντας (συνήθως) αμπελοφιλοσοφίες... Τέλος πάντων. Κάποιες από τις ταινίες του βλέπονται σχετικά ευχάριστα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο Ρομέρ γυρίζει 5 (αν θυμάμαι καλά) ταινίες που κάθε μια τους βασίζεται σε μια παροιμία. "Η Πωλίν στην πλαζ" του 1983 είναι η τρίτη απ' αυτές. Καλοκαίρι λοιπόν και η 15χρονη Πωλίν πάει διακοπές σε παραθαλάσσιο θέρετρο με την τριαντάρα και όμορφη ξαδέρφη της. Κατά τη διάρκεια των διακοπών θα γνωρίσουν και οι δύο έρωτες - και το ίδιο θα κάνουν και οι χαρακτήρες που εμπλέκονται στην ιστορία, άντρες και γυναίκες. Καθημερινές ίντριγκες, φλερτ, μικρές απάτες, παρεξηγήσεις, χωρισμοί, και, όταν οι διακοπές τελειώσουν, η Πωλέτ θα έχει πάρει μια πρώτη γεύση (μάλλον αρνητική) του κόσμου των ενηλίκων και πιο ώριμη (μάλλον ελαφρά αηδιασμένη μου φάνηκε εμένα) θα ξεκινήσει την "κανονική", εκτός διακοπών και εντός ενηλικίωσης ζωή της. Υπάρχει διάχυτη μια ελαφριά δόση ειρωνείας και συγκρατημένο χιούμορ και η ταινία κυλά σα μια απλή αισθηματική κομεντί που ίσως βλέπεται ευχάριστα από κάποιους, ενώ γύρω κυριαρχεί μια αφόρητα 80ς ατμόσφαιρα, στο ντύσιμο, στις κομώσεις, στο όλο κλίμα.
Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω ατέρμονων συζητήσεων όλων των χαρακτήρων, σε όλα τα πιθανά μέρη και τις ώρες. Κι όλες, μα όλες αυτές οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τον έρωτα. Εντάξει, ο Ρομέρ είναι ακριβής ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, παρουσιάζοντάς μας πολύ καθαρά διαφορετικούς χαρακτήρες, στάσεις και φιλοσοφίες στον έρωτα (κυνικοί, ρομαντικοί, προσγειωμένοι, επιπόλαιοι κλπ.) Όμως εδώ είναι και μια από τις αντιρήσεις μου. Προφανώς ηθελημένα, ο σκηνοθέτης αφήνει τα όλα τα άλλα απ' έξω και επικεντρώνει την ανάλυση του στον έρωτα και μόνο (ούτε λέξη μάλιστα για σεξ - μόνο για έρωτα). Τα χόμπι, οι δουλειές, οι πολιτικές / κοινωνικές απόψεις, οι φιλίες, τα ταξίδια, τα γούστα στην τέχνη, στο φαγητό, όπου αλλού τέλος πάντων, απουσιάζουν πλήρως. Υπάρχει ο έρωτας και μόνον αυτός. Κι αυτό συμβαίνει και σε άλλες ταινίες του.
Ναι, κάτι υπάρχει που ξεχωρίζει από συνηθισμένη αισθηματική κομεντί. Ωστόσο, το είπα από την αρχή, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Ρομέρ θεωρείται μεγάλος σκηνοθέτης.