ΑΓΡΙΕΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ "ΑΛΕΞΙΘΑΝΑΤΑ" ΑΜΑΞΙΑ

Το τόσο αναμενόμενο Death Proof (2007) του Quentin Tarantino μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα. Πριν γράψω όμως γι' αυτά, λίγα για το φιλμ:
Φυσικά πρόκειται για ταινία καθαρού χαβαλέ. Οποιαδήποτε απόπειρα να την πάρει κανείς στα σοβαρά, με οποιονδήποτε τρόπο, πέφτει παταγωδώς στο κενό. Αυτό, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι κακό, αφού πρόκειται για συνειδητή, δηλωμένη πρόθεση και απόλυτο σκοπό του Ταραντίνο. Επίσης, όπως είναι πολύ γνωστό, πρόκειται για μια άμεση αναφορά στα b-movies της δεκαετίας του 70, ιδιαίτερα σ' αυτά που βασίζονται σε κυνηγητά αυτοκονήτων, τα οποία έβλεπε κατά κόρον ο σκηνοθέτης και χάρη σ' αυτά κυρίως απέκτησε την κινηματογραφική του "μόρφωση". Οι αναφορές αυτές βρήκα ότι έχουν πλάκα, αφού φρόντισε να πείσει τον θεατή ότι βλέπει μια "κακή" ταινία των 70ς, και μάλιστα σε ταλαιπωρημένη κόπια (φωτογραφία με κόκκο, "πηδήματα" από σκηνή σε σκηνή, γραμμές και τεχνιτή φθορά στο φιλμ κλπ.)
Τα καλά και τα κακά τώρα (κατά τη γνώμη μου φυσικά): Ο Ταραντίνο είναι καλός σκηνοθέτης, αυτό το ξέρουμε όλοι, και μπορεί να κρατά τον θεατή τεντωμένο, ιδιαίτερα στις σκηνές δράσης. Το χιούμορ φυσικά δεν λείπει, η βρώμικη γλώσσα επίσης και γενικά όλα τα στοιχεία του σινεμά του είναι και εδώ παρόντα. Αν αφεθείς λοιπόν, είναι σίγουρο ότι "θα το ευχαριστηθείς" και θα διασκεδάσεις. Σ' αυτό πετυχαίνει απόλυτα. Αναρωτιέμαι ωστόσο (για να περάσουμε στα "κακά"): Μέχρι πότε ο Ταραντίνο θα κάνει καθαρό κινηματογραφικό χαβαλέ και τίποτα παραπάνω; Μέχρι πότε οι ταινίες του θα στερούνται παντελώς νοήματος; (εκτός αν θεωρήσουμε σαν τέτοιο το "φεμινιστικό" στοιχείο, με τις άγριες κοπέλες που εκδικούνται τον σάικο πρωταγωνιστή) Και, επί πλέον, νομίζω ότι όλα αυτά τα στοιχεία έχουν γίνει πια απόλυτα αναγνωρίσμη μανιέρα στο ταραντινικό σινεμά και από εδώ και πέρα ελλοχεύουν κίνδυνοι επανάληψης. (χαρακτηριστικό το στυλ των ατελείωτων διαλόγων, που στην ουσία δεν λένε τίποτα απολύτως πλην όμως καταφέρνουν να γίνονται διασκεδαστικοί, που εναλλάσονται με άγρια δράση και βία). Και κάτι ακόμα αρνητικό: Στο δεύτερο μέρος, όταν ξανάρχισαν οι διάλογοι που λέγαμε ανάμεσα στις γκόμενες της δεύτερης ομάδας, κουράστηκα και βαρέθηκα αρκετά μέχρι να ξεκινήσει η καθηλωτική δράση.
Διασκέδαση και χαβαλές λοιπόν και σινεφίλ κλείσιμο ματιού. Πέρασα καλά σε γενικές γραμμές. Μέχρι πότε όμως;