ΕΡΩΤΑΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Ίσως να έχετε διαβάσει ότι το ισραηλινό The Bubble του Eytan Fox είναι μια gay ταινία. Και είναι όντως, αφού ένα από τα κεντρικά της θέματα είναι ο έρωτας ενός εβραίου με έναν παλαιστίνιο στο Τελ Αβίβ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα την θεωρούσα μια ακόμα ταινία του είδους, που επικεντρώνει στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Το φιλμ είναι πολύ περισσότερα.
Όπως αντιλαμβάνεται αμέσως κανείς, και μόνο ο χώρος, το Ισραήλ, και κυρίως η επιλογή του συγκεκριμένου gay ζευγαριού, το φορτίζουν άμεσα και με μια πολιτική διάσταση. Η οποία κάθε άλλο παρά ως απλό background υπάρχει. Η ταινία, εκτός από ύμνο στη διαφορετικότητα γενικά (κι όχι μόνο τη σεξουαλική) αποκαλύπτει στον θεατή -και κυρίως τον σχετικά απληροφόρητο, που σίγουρα θα νοιώσει μεγάλη έκπληξη- μια σειρά από πράγματα της καθημερινότητας στη σύγχρονη Μέση Ανατολή: Από την καταπίεση και τις καθημερινές ταπεινώσεις που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι (εντάξει, αυτό είναι λίγο - πολύ γνωστό), μέχρι την ύπαρξη ενός γερού φιλειρηνικού κινήματος στο ίδιο το Ισραήλ. Ενός κινήματος που θέλει να λήξει η κατοχή, να δημιουργηθεί άμεσα παλαιστινιακό κράτος, να συνυπάρξουν ειρηνικά οι δύο λαοί. Και ταυτόχρονα, δεν διστάζει να στηλιτεύσει τόσο τους φανατικούς, φιλοπόλεμους εβραίους, όσο και τις συντηρητικές, ασφυκτικές ενίοτε συνθήκες που επικρατούν στους κόλπους πολλών ισλαμικών παλαιστινιακών οικογενειών. Καθώς και να καταδείξει πώς γεννιέται ένας καμικάζι ή πού οδηγεί η ακατάσχετη βία ακόμα κι αυτούς που έχουν τις καλύτερες προθέσεις.
Όλα αυτά δένουν έξυπνα και δίνονται με τρόπο που εκτείνεται από το κωμικό μέχρι το τραγικό, από τον πόθο για ξένοιαστη, γεμάτη καθημερινή ζωή μέχρι το τυφλό (δικαολογημένο ως ένα βαθμό) πάθος για εκδίκηση. Μ΄άλλα λόγια πρόκειται για φιλμ που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον, καταγράφει αποτελεσματικά και ανάγλυφα το τι συμβαίνει εκεί κάτω, δίχως όμως να το κάνει με δημοσιογραφικό ή ντοκιμαντερίστικο τρόπο. Κάθε άλλο. Ίσως βέβαια όλο αυτό τα σεναριακό γαϊτανάκι, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές σχετίζονται με έμμεσους τρόπους και οι συμπτώσεις παίζουν κι αυτές το ρόλο τους, να θεωρηθεί από μερικούς υπερβολικά "κατασκευασμένο" και η κορύφωση υπερβολικά δραματική. Ωστόσο δεν σας κρύβω ότι προσωπικά έφυγα συγκλονισμένος. Και πάλι μπράβο στο ισραηλινό σινεμά, που τολμά να γυρίζει μια ταινία που είναι σίγουρο ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αυτό που δεν βλέπει τόσο ελευθερα τα πράγματα, θα μισήσει βαθύτατα (ένας παραπάνω λόγος να συμπαθούμε το φιλμ).