ΣΩΖΟΝΤΑΣ Ο,ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ "ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ"

Ο ενδιαφέρον σκοτσέζος δημιουργός David Mackenzie αυτή τη φορά μας ταξιδεύει στον άγριο αμερικάνικο νότο και με το "Πάση Θυσία" (Hell or High Water) του 2016, με έναν θαυμάσιο Τζεφ Μπρίτζες στο βασικό ρόλο, μας δίνει ένα εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου σύγχρονο γουέστερν (με τη λέξη "σύγχρονο" εννοώ ότι διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή).
Δύο αδέλφια με διαφορετικές ιδιοσυγκρασιες, ο ένας πρώην κατάδικος, επιδίδονται σε μια σειρά ληστειών τραπεζών στο Τέξας. Τα "θύματά" τους είναι πάντοτε μικρές τράπεζες που βρίσκονται σε εξ ίσου μικρές, ξεχασμένες πολεις και η λεία τους αποτελείται από μικρά σχετικά ποσά σε μικρά χαρτονομίσματα. Στη συνέχεια, μεθοδικά, εξαφανίζουν κάθε ίχνος τους. Στόχος τους να σώσουν την υποθηκευμένη φάρμα του πιο "σοβαρού" αδελφού από τα νύχια μιας τράπεζας. Κάποια στιγμή το κυνήγι τους θα αναλάβει βετεράνος, σκληροτράχηλος και στα πρόθυρα της σύνταξης αστυνομικός με τον ινδιάνο βοηθό του.
Ένας γυμνός, ζεστός και μίζερος αμερικάνικος νότος πρωταγωνιστεί στο φιλμ. Που, όπως είπαμε, είναι ένα είδος νεο-γουέστερν, αλλά και με περιπετειώδες στιλ, αφού στον πυρήνα του υπάρχει ένα ανθρωποκυνηγητό. Απολαυστικοί διάλογοι, νωχελικοί χρόνοι, μη πολιτικώς ορθό χιούμορ (οι εκατέρωθεν ρατσιστικές προσβολές του ρέιντζερ και του βοηθού του προκαλούν διαρκώς γέλιο), αγωνία για την τελική έκβαση, συνθέτουν το πολύ καλό μείγμα που κάνει τοσο ενδιαφέρουσα την ταινία. Το βασικότερο όμως στοιχείο της για μένα είναι η πολιτική της ματιά: Αυτό που ουσιαστικά "ζωγραφίζεται" εδώ είναι η εξέλιξη του παλιού, βίαιου (με την έννοια της ωμής, άμεσης βίας) παλιού Ουέστ σε ένα εξ ίσου βίαιο και αδίστακτο παρόν, αυτή τη φορά όμως με κυρίρχο στοιχείο την οικονομική βία. Οι αληθινοί "κακοί" εδώ είναι οι τράπεζες, αδυσώπητοι και απάνθρωποι μηχανισμοί στων οποίων τα χέρια περνά σιγά - σιγά η γη των παλιών κάουμπόις. Δίχως σε καμία περίπτωση να παρουσιάζει ο Mackenzie τους ληστές με εξωραϊστική ή με ρομαντική ματιά ή κάπως ως "Ζορό" (κάθε άλλο), και αποφεύγοντας βεβαίως την όποια ηρωοποίηση των κυνηγών τους, αφήνει να πλανάται στην ατμόσφαιρα ένα είδος συμπάθειας γι' αυτούς - όπως και για τους κυνηγούς αστυνομικούς - με μόνους αληθινά αντιπαθείς τις τράπεζες και το γύρω απ' αυτούς σύστημα. Το τέλος, δίχως την κλασικού στιλ λυτρωση, αποδεικνύει νομίζω τα παραπάνω.
Από τις πολύ αξιόλογες ταινίες της χρονιάς, με κάπως Κοενική ατμόσφαιρα, μελέτη των άγριων κοινωνικών αλλαγών και της απεχθούς και στυγνής όψης του σύγχρονου προσώπου του καπιταλισμού, αλλά και συγχρόνως απολαυστικό και με χιούμορ, νομίζω ότι θα βρίσκεται στο επόμενο προσωπικό μου top-10 τον Σεπτέμβρη.