ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΕΝΟΣ ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΟΥ "BORDERTOWN"

Το δεύτερο φιλμ που έτυχε να δω σχεδόν ταυτόχρονα με το "Trade" και αφορά την εφιαλτική κατάσταση που κυριαρχεί σε κάποιες περιοχές του Μεξικό είναι το Bordertown (2006) του Gregory Nava. Πριν όμως λίγα λόγια για τα αληθινά γεγονότα που ενέπνευσαν την ταινία:
Το Χουάρες είναι μεξικάνικη πόλη κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ, που χαρακτηρίζεται ως μία από τις πλέον βίαιες μη εμπόλεμες περιοχές στον κόσμο. Μετά τη NAFTA, τη συνθήκη που επέτρεπε το ελεύθερο εμπόριο μεταξύ ΗΠΑ - Μεξικού, εγκαταστάθηκαν εκεί εκατοντάδες (!) εργοστάσια, με αποτέλεσμα να αυξηθεί κάθετα ο πληθυσμός (σήμερα υπολογίζεται σε 1.300.000). Το μεγαλύτερο μέρος του, νεαρές γυναίκες κυρίως, εργάζονται σ' αυτά με μισθούς πείνας και ζουν κάτω απο άθλιες συνθήκες, πολλοί σε παραγκουπόλεις. Ταυτόχρονα η πόλη είναι τεράστιο κέντρο λαθρομετανάσυευσης και έδρα του μεγαλύτερου ίσως καρτέλ ναρκωτικών της χώρας. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, από το 1993-94 αρχίζει μια σειρά δολοφονιών νέων γυναικών, κυρίως εργατριών, που επιστρέφουν σπίτι μετά τη δουλειά. Το φαινόμενο συνεχίζεται μέχρι σήμερα και υπάρχουν ήδη πάνω από 350 νεκρές (!!), ενώ ο αριθμός αγνοουμένων είναι πολύ μεγαλύτερος. Μερικές μάλιστα έχουν βρεθεί σε ομαδικούς τάφους στην έρημο.
Το φιλμ τώρα είναι σίγουρα περισσότερο χολιγουντιανό από το τραχύ "Trade" (Τζένιφερ Λόπεζ και Αντόνιο Μπαντέρας γαρ...), πλην όμως αρκετά ανησυχητικό. Μια φιλόδοξη αμερικανίδα δημοσιογράφος, που έχει θυσιάσει την προσωπική της ζωή για την καριέρα της, φτάνει στο Χουάρες για να καλύψει τα τραγικά γεγονότα. Εκεί θα προσπαθήσει να συνεργαστεί με έναν αδέκαστο και απειλούμενο από παντού ντόπιου ιδιοκτήτη εφημερίδας, με τον οποίο γνωρίζονται από παλιά. Σιγά - σιγά θα εισχωρήσουν στην καρδιά των μυστηριωδών εγκλημάτων. 
Απο τη μία η ταινία είναι αρκετά σοβαρή, αποφεύγοντας μάλιστα τα εύκολα χάπι-εντ, με "ιδρωμένη" και σκονισμένη κιτρινωπών αποχρώσεων φωτογραφία, και αρκετά καταγγελτική (αν και όχι τόσο όσο ίσως θα έπρεπε). Αναφέρεται και λίγο στην περιβόητη NAFTA, πηγή του κακού, αλλά και στη φτώχεια, τις άθλιες συνθήκες εργασίας, στις ανάλγητες πλούσιες οικογένειες που κυριαρχούν στον τόπο, όπως ακριβώς οι παλιοί φεουδάρχες. Από την άλλη βρίσκει εύκολες λύσεις (από την πρώτη κιόλας μέρα η ηρωιδα γίνεται στόχος των φονιάδων και γενικότερα μπαίνει με αδικαιολόγητα μεγάλη ευκολία στα σκοτεινά βάθη των γεγονότων) και, τελικά, αποδίδει τους φόνους σε κάτι σαν σίριαλ κίλερ (Δεν κατάλαβα! Έναν μόνο; Με τόσα πολλά θύματα;). Έτσι συντηρεί συγχρονως και τα χολιγουντιανά κλισέ ενός πολυφορεμένου είδους θρίλερ.
Δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, κακή ταινία, απλώς κάπως "εύκολη" όπως είπαμε. Τη σώζει η τραγικότητα των αληθινών γεγονότων στα οποία στηρίζεται και η αρκετά καταγγελτική της διάθεση (όχι πάντως τόσο όσο θα μπορούσε, επαναλαμβάνω).