Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ


Το "Children of men" του Alfonso Cuaron αποτέλεσε για μένα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της μέχρι τώρα σεζόν. Δυστοπική επιστημονική φαντασία με πολλές σαφείς αναφορές στην τωρινή κατάσταση του κόσμου, καταφέρνει να δημιουργήσει μια αληθινά εφιαλτική ατμόσφαιρα παρακμής, σχεδόν μετακαταστροφική, και μάλιστα δίχως να έχει υπάρξει καταστροφή. Το απλό εύρημα που δημιουργεί όλο αυτό το ζοφερό κλίμα είναι ότι οι άνθρωποι, για άγνωστους λόγους, παύουν ξαφνικά να αναπαράγονται. Αυτό σημαίνει ότι η ανθρωπότητα βαδίζει μαθηματικά προς το τέλος της, έχει κανονική "ημερομηνία λήξης".
Το φοβερό αυτό γεγονός δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, απόλυτο χάος, αλλά και απελπισία. Οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται, διευκολύνονται μάλιστα από την κυβέρνηση, τα κράτη και σχεδόν κάθε μορφή οργάνωσης καταρρέουν. Ό,τι απομένει είναι ένα σχεδόν φασιστικό και ρατσιστικό καθεστώς στη Βρετανία και εκατομμύρια ανθρώπινα ερείπια, που αργοσέρνονται στα ερείπια των πόλεων. Οργανώσεις διεκδικούν απελπισμένα την (τελευταία) εξουσία, αχανή στρατόπεδα έγκλειστων προσφύγων λειτουργούν σαν νέες εξαθλιωμένες πόλεις και γενικότερα ό,τι έχει απομείνει μπορεί να περιγραφεί με μια λέξη: Χάος. Η ταινία παρακολουθεί τις αντιδράσεις, συγκρούσεις και χορούς συμφερόντων όταν μια ακτίνα ελπίδας εμφανίζεται σ' όλο αυτό το χάος.
Το πολύ ενδιαφέρον, πέρα από την καθηλωτική ιστορία, είναι η εκπληκτική ατμόσφαιρα της ταινίας. Μια που μιλάμε για κοντινό σχετικά μέλλον, ο Cuaron στήνει ένα εξαιρετικά ρεαλιστικό περιβάλλον καταστροφής και παρακμής. Τα πάντα θυμίζουν οικείες - δυστυχώς - εικόνες που όλοι ξέρουμε καλά από τηλεόραση ή ντοκιμαντέρ και αφορούν πόλεις μετά από πόλεμο, φυσικές καταστροφές, πάμφτωχες τριτοκοσμικές καταστάσεις ή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Παλαιστίνη, οι βομβαρδισμένες πόλεις του Β' παγκόσμιου, οι καθημερινοί εξαθλιωμένοι λαθρομετανάστες, βρίσκονται - αναγνωρίσιμα - εδώ. Η μουντή, γκρίζα φωτογραφία επιτείνει την απελπισία, αλλά και δημιουργεί μια δυνατή αίσθηση νοσταλγίας όταν φεύγει γαι λίγο από τις κατεστραμένες πόλεις για να περιπλανηθεί σε λίγα ανέγγιχτα καμμάτια υπαίθρου και σε απομεινάρια του παρελθόντος που ζουν εκεί (έναν γέρο πρώην χίπη για την ακρίβεια). Οι εικόνες της ταινίας είναι συχνά αποκαλυπτικές, γεμάτες ζοφερή ομορφιά. Κια η συγκίνηση, χωρίς κατά τη γνώμη μου να γίνεται μελό, δίνει επίσης το παρόν.
Προσωπικά τη θεωρώ μια από τις καλύτερες εκδοχές τέλους του κόσμου (ή σχεδόν) που έχουμε δει στο σινεμά.
ΥΓ: Ο μεξικανός Cuaron ανήκει στην κατηγορία των απρόβλεπτων σκηνοθετών, που αρέσκονται να διατρέχουν τα είδη. Από το "Και τη μαμά σου επίσης" έως την ταινία αυτή, περνώντας από τον τελευταίο Χάρυ Πότερ, έχει κάνει πολύ διαφορετικά, αλλά πάντοτε ενδιαφέροντα πράγματα. Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.

Ετικέτες ,

3 Comments:

Blogger Dimitri said...

Μόλις είδα κι εγώ την ταινία και μου άρεσε también. Ειδικά οι πρώτες σκηνές στο Λονδίνο, μου θύμισαν ένα πιο ρεαλιστικό Blade Runner μετά από οικονομική κατάρρευση. Κι ο Μάικλ Κέιν ήταν πολύ καλός...

Νοεμβρίου 09, 2006 4:56 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Θέλω να προσθέσω κάτι στο πολύ καλό σου ποστ για την ταινία. Για την ακρίβεια τρία πράγματα:

α)Την εκπληκτική καλλιτεχνική επιμέλεια. Κάθε πλάνο είναι φορτωμένο με πληροφορία που δεν προλαβαίνεις πραγματικά να την συνειδητοποιήσεις "διαβάζοντας" την, αλλά την διαισθάνεσαι και συντελεί στην απόδοση του κόσμου που περιγράφει. Όταν θα βγει στο dvd, πιστεύω πως πολλοί από μας θα την δούμε frame to frame, ψάχνοντας το σχόλιο που κρύβεται στο art direction.

β)Την "έξυπνάδα" της ταινίας. Μπροστά μου στο σινεμά, μια παρέα πιτσιρικάδων την απόλαυσε σαν κλασσική περιπέτεια. Γιατί έχει όλα όσα θα είχε κι ένα Ράμπο. Δράση, αγωνία, διάσημους ηθοποιούς, κυνηγητά, φούντα, σημαίες... Μόνο που ιδεολογικά είναι στον αντίποδα του Ράμπο κι έτσι χάνεται και η ενόχληση της "πατριωτικής" βλακείας.

γ)Τις ερμηνείες. Ο Κέιν όσο γερνάει, τόσο καλύτερος γίνεται... δεν θέλω να κάνω την κλισέ παρομοίωση με το κρασί αλλά δεν βρίσκω κάτι άλλο.

Αυτά και μακάρι να βλέπουμε κι άλλα τέτοια!

Νοεμβρίου 12, 2006 12:51 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Συμφωνώ απόλυτα και με τα τρία σημεία.

Νοεμβρίου 12, 2006 6:07 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker