ΟΝΤΩΣ "I SAW THE DEVIL"

 

Το "I Saw the Devil" που γύρισε το 2010 ο κορεάτης Jee-Woon Kim είναι ένα εξαιρετικά βίαιο και άγριο θρίλερ, που φτάνει στα όρια της βαρβαροτητας, από αυτά που μόνο οι κορεάτες μπορούν να γυρίσουν.

Ένας απεχθής σίριαλ κίλερ δολοφονεί με απάνθρωπο τρόπο την κοπέλα ενός αστυνομικού, η οποία τυγχάνει να είναι και κόρη συνταξιούχου επίσης αστυνομικού. Ο συντετριμένος νεαρός ορκίζεται να πιάσει τον δολοφόνο μόνος του και παρατά κάθε τι άλλο στην προσπάθειά του. Ακόμα περισσότερο: Δεν του φτάνει να τον συλλάβει ή απλά να τον σκοτώσει. Ορκίζεται να του προκαλέσει τον ίδιο πόνο που αυτός έχει προκαλέσει στα θύματά του. Αυτή θα είναι η τέλεια εκδίκηση. Ένας εφιαλτικό κυνηγητό ξεκινά.

Πρόκειται για ένα άγριο θρίλερ και μάλιστα διάρκειας 2 ωρών 23 λεπτών! Μπροστά στον δολοφόνο του φιλμ οι διάφοροι Χάνιμπαλ κλπ. μοιάζουν κομψοί και ευγενείς. Ο θεατής μπορεί να τους συμπαθήσει κατά βάθος ή να θαυμάσει την ευφυία ενός Χάνιμπαλ. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Ο δολοφόνος είναι απλώς κτηνώδης, ωμός, εντελώς άνευ λόγου. Το Κακό προσωποποιημένο, δίχως τον παραμικρό εξωραϊσμό. Απλώς ένα ανθρωπόμορφο κτήνος. Γι' αυτό και η παρακολούθηση της ταινίας, παρά το ότι κρατά απόλυτα τον θεατή, γίνεται σχεδόν αφόρητη. Φυσικά ο προβληματισμός εδώ είναι ότι το πάθος για εκδίκηση θα μετατρέψει τον αρχικά ευαίσθητο, ερωτευμένο αστυνομικό σε ένα παρόμοιο κτήνος, που σκαρφίζεται ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί για να τιμωρήσει με το ίδιο νόμιασμα το τέρας. Στο μεταξύ όμως η εμμονή του αυτή θα σκορπίσει γύρω του τη φρίκη και το θάνατο σε πλήθος αθώους. Οπότε; Τελικά διώκτης και διωκόμενος - ή μάλλον το τέρας και ο κυνηγός του τέρατος - είναι φτιαγμένοι και οι δύο από την ίδια πάστα; Είναι και οι δύο τέρατα; Το φοβερό μάλιστα είναι ότι ο αστυνομικός γνωρίζει από την αρχή ότι θα μετατραπέι και ο ίδιος σε τέρας. Του το λένε άλλωστε οι φίλοι του. Δεν τον νοιάζει όμως. Πάνω απ' όλα η εκδίκηση.

Τι είναι αυτό που κάνει τις κορεάτικες ταινίες τόσο πιο "άρρωστες" και ανησυχητικές σε σχέση με τις δυτικές; Είναι αυτός ο ωμός ρεαλισμός που διαθέτουν. Δεν εννοώ μόνο τον σπλάτερ ρεαλισμό. Εννοώ την ωμότητα, τη βρωμιά και την ασχήμια του ίδιου του περιβάλλοντος, των προσώπων και των ρούχων, των χώρων, του ασφυκτικού αστικού (ή μη) τοπίου, των εσωτερικών... Καμία "άρρωστη" γραφικότητα, όπως στα δυτικά αντίστοιχα φιλμ, κανένα επιμελώς φτιαγμένο τρομακτικό και υποβλητικό ντεκόρ που επινόησε η ψυχοπάθεια του δολοφόνου. Εδώ όλα είναι καθημερινά, άσχημα, βρώμικα όπως η καθημερινότητα σε μια άσχημη μεγαλούπολη. 

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δείτε το (και αντέξτε το) μόνο αν γνωρίζετε το είδος. Είναι από τα αξιόλογα δείγματα. Αν όμως είστε απλώς φίλοι ανώδυνων σχετικά αμερικάνικων θρίλερ με σίριαλ κίλερς, φοβάμαι ότι θα σας ταράξει. Και... χάπι εντ; Πιο χάπι εντ; (ακόμα κι αν σε πρώτη ανάγνωση το εκλάβετε ως τέτοιο).