Προφανώς σε όλους έρχεται στο νου η παροιμία ῾το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει῾. Το "Possesor Uncut" του 2020 είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Brandon Cronenberg, γιου βεβαίως του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Και είναι ταινία τρόμου / επιστημονικής φαντασίας.
Μια γυναίκα δουλεύει για μια μυστική εταιρία. Με εγκεφαλικά εμφυτεύματα καταφέρνει να μπαίνει στο σώμα άλλων ανθρώπων και να το ῾῾κυβερνά῾῾ σύμφωνα με τη δική της βούληση. Τους βάζει λοιπόν να κάνουν δολοφονίες που έχουν παραγγείλει πλούσιοι πελάτες... και μετά να αυτοκτονήσουν. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει αυτό το μπέρδεμα των μυαλών, αυτά τα ξένα σώματα στα οποία κατά καιρούς βρίσκεται; Και ποσα από τις πράξεις των ῾῾μαριονετών῾῾ εκτελούνται σύμφωνα με το σχέδιο και τις άνωθεν εντολές και πόσα είναι δικά της επινοήματα;
Ενδιαφέρουσα ιδέα. Στο νου έρχεται και λίγο από Φίλιπ Ντικ. Το φιλμ δεν είναι σε καμία περίπτωση ταινία δράσης ή περιπέτειας. Θέλει να είναι ταινία τέχνης (δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν διαθέτει μπόλικο αίμα που ρέει προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και δόσεις σπλάτερ). Ωστόσο κάτι στην αφήγηση νομίζω ότι δεν πάει καλά. Κάποια νοήματα χάνονται, κάτι δεν εξηγείται επαρκώς, κάποιες καλές ιδέες μένουν ανεκμετάλλευτες... Ίσως αυτό να είναι και το πιο κακό: Ενώ υπάρχουν κατευθύνσεις όπου θα μποροιύσε να επικεντρωθεί και να αναλύσει, η ταινία μοιάζει να τις προσπερνά γρήγορα - γρήγορα. Ας πούμε, το πόσο η γυναίκα αυτή (που, σημειωτέον έχει και οικογένεια, η οποία φυσικά δεν έχει ιδέα για το επάγγελμά της) απολαμβάνει τους φόνους (συχνά άγριους) και πόσο απλώς ῾ἑκτελεί υπηρεσία῾῾.
Εντάξει, δεν το βρήκα ολοκληρωμένο, είναι όμως ενδιαφέρουσα προσπάθεια που αφήνει υποσχέσεις. Ο μικρός Κρόνενμπεργκ (θέλει να) έχει άποψη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου