Να μια ταινία παντελώς άγνωστη σε μένα, που μου βγήκκ καλή: "Red" του 2008, δύο σκηνοθετών: του άγνωστού μου Trygve Allisen Diesen και του Lucky McKee, που έχει υπογράψει μερικές ταινίες τρόμου. Το φιλμ στηρίζει πραγματικά με την ερμηνεία του ο παλαίμαχος ηθοποιός Μπράιαν Κοξ.
Κάπου στην αμερικάνικη επαρχία, ένας μοναχικός ηλικιωμένος που έχει παει για ψάρεμα με το σκύλο του δέχεται την αναίτια επίθεση τριών... αυτό που θα λέγαμε ῾῾κωλόπαιδων῾῾, τα οποία τον ληστεύουν, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Στη συνέχεια θα προβούν σε μια παντελώς αναίτια σκληρή πράξη, που θα μετατρέψει τον ήσυχο ηλικιωμένο σε έναν επίμονο αναζητητή δικαιοσύνης. Το μαντεύετε: Τα αποτελέσματα θα είναι αιματηρά.
Ας τονίσουμε αρχικά ένα σηείο: Ο άνθρωπος αυτός δεν ζητά εκδίκηση, όπως κατά κόρον συμβαίνει σε αντίστοιχα αμερικάνικα και όχι μονο φιλμ. Ζητά δικαιοσύνη και απλώς διαμαρτύρεται. Όταν όμως αυτή δεν αποδοθεί, όταν θα ανακαλύψει ότι οι ένοχοι είναι καλά προστατευμένοι και όχι μόνο αυτό, αλλά θα κινδυνέψει και θα ταπεινωθεί ο ίδιος, τότε η επιμονή του θα μετατραπεί σε πάθος ή, αν θέλετε, σε μονομανία.
Η ταινία θίγει κυρίως ένα βασικό θέμα: Τη σκοτεινή και καθόλου ειδυλιακή αμερικάνικη επαρχία : τα κωλόπαιδα που περιφέρονται άνετα με μια τεράστια καραμπίνα (βλέπε την αμερικάνικη πολιτική για την οπλοχκατοχή), η επικράτηση του δίκιου του ισχυρού, οι ῾῾μεγάλοι῾῾ που ουσιαστικά απολαμβάνουν ασυλία, το πέπλο σιωπής που καλύπτει κάθε βρωμιά (συμμετέχουν τύπος, αστυνομία κλπ.), η χυδαιότητα και η καφρίλα που επικρατούν... Όντως καθόλου κολακευτικό πορτρέτο... Και βέβαια το θέμα της απόδοσης της δικαιοσύνης, που αν εφαρμόζεται στρεβλά (αν δεν εφαρμόζεται δηλαδή) μπορεί μπορεί να δημιουργήσει αιματηρές εκρήξεις.
Πέραν αυτών όμως πρόκειται για μια ταινία με ρυθμό, ίσως επίτηδες βραδυφλεγή, που κρατά ωστόσο τον θεατή μόνιμα σε ένταση και τον κάνει να ταυτίζεται απόλυτα με τον ήρωα. Για μένα από τις ευχάριστες εκπλήξεις από το πυθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου