῾῾Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ῾῾ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΥΠΟΠΤΟΙ...

῾῾Η Γάτα και το Καναρίνι῾῾ (The Cat and the Canary) έχει γυριστεί αρκετές φορές, μια από τις γνωστότερες βερσιόν ωστόσο είναι αυτή του 1939, που γύρισε ο άγνωστος σεχετικά, αλλά πολυτάλαντος Elliott Nugent (1896-1980), με τους Μπομπ Χοπ και την πανέμορφη Πολέτ Γκοντάρ στους κύριους ρόλους.
10 χρόνια μετά το θάνατο ενός εκκεντρικού (και κακού, όπως φημολογείται) πλούσιου, 6 υποψήφιοι κληρονόμοι της μεγάλης περιουσίας του καλούνται στο απομονωμένο σπίτι του, χαμένο κάπου στους βάλτους της Λουιζιάνα, μαζί με τον συμβολαιογράφο του μακαρίτη, για να ανοιχτεί η διαθήκη. Τη νύχτα που θα μείνουν αποκλεισμένοι εκεί πολλά θα συμβούν: Από τρομακτικές σκηνές έως αληθινοί φόνοι (και οι απαραίτητοι έρωτες βεβαίως) και η νύχτα θα εξελιχτεί σε κλασικό ῾῾βρείτε τον δολοφόνο῾῾. Η λύση θα είναι αναπάντεχη (και αρκετά απίθανη βεβαίως, αλλά και ῾᾽βαρυφορτωμένη῾῾, αφού θα ανακατέψει κάμποσα στιχεία)..
Κωμωδία και συγχρόνως φιλμ τρόμου και, φυσικά, και αστυνομικό, μπορεί μεν να κρατήσει τον θεατή (δίχως να τον τρομάξει βεβ;αίως στις μέρες μας), να βγάλει κάποιο γέλιο, κυρίως με τα διαρκή αστεία του Μπομπ Χοπ, αλλά δεν το βρήκα κάτι πολύ σπουδαίο. Το όλο κλίμα θυμίζει κάπως το πολύ μεταγενέστερο ῾῾Πρόσκληση σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο῾῾, με αρκετή Άγκαθα Κρίστι βεβαίως. Ωστόσο τα καλαμπούρια του Χοπ που λέγαμε παραπάνω νομίζω ότι μάλλον χαλάνε την ατμόσφαιρα, η οποία (αν εξαιρέσεις αυτά) υποτίθεται ότι είναι σοβαρή και τρομακτική. Κατά τη γνώμη μου δηλάδή ο συνδυασμός τρόμου και γέλιου δεν πολυπιάνει εδώ (ίσως βέβαια να είναι και μια από τις πολύ πρώιμες στιγμές που επειχειρήθηκε κάτι τέτοιο). Όσο για τους χαρακτήρες και τις πράξεις των ηρώων, αφείστε καλύτερα... Προσωπική γνώμη μου όλα αυτά βεβαίως, αφού αρκετοί θεωρούν την ταινία έως και κλασική.
Δεν σας αποτέπω να τη δείτε πάντως (στους φίλους τοιυ παλιού σινεμά απευθύνομαι). Ευχάριστα θα περάσετε.