"Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (;) ΤΟΥ ΗΑΡΙ ΦΡΙΓΚ" ΚΑΙ ΑΛΛΑΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΒΟΛΕΜΑΤΟΣ

Ο τηλεοπτικός και κινηματογραφικός Jack Smight (1925-1003) γυρίζει το "The Secret War of Harry Figg" (στην Ελλάδα "Απόδραση κατά Διαταγήν") το 1968, σ' ένα απόλυτα αντιπολεμικό και φιλειρηνικό τότε παγκόσμιο κλίμα (καμία σχέση δηλαδή με το σημερινό), με τον Πολ Νιούμαν και τη Σίλβα Κοσίνα στους βασικούς ρόλους. Πρόκειται για μια αντιπολεμική κωμωδία.
Το 1943 5 στρατηγοί των Συμμάχων διαφόρων εθνικοτήτων συλλαμβάνονται και "φυλακίζονται" (;;;) από τους ιταλούς σε παραδεισένιο πύργο κάπου στην Ιταλία, όπου τους φέρονται με το γάντι και, εν γένει, οι αιχμάλωτοι περνάνε "ζωή και κότα". Η έλλειψη οποιασδήποτε προσπάθειας  απόδρασης (αφού δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους σε ένα σχέδιο) αποτελεί "κόκκινο πανί" για τους Συμμάχους και την προπαγάνδα τους. Βρίσκουν λοιόν ένα λουφαδόρο φαντάρο, ο οποίος έχει αποδράσει από όπου μπορείτε να φανταστείτε, τον προάγουν σε μία νύχτα σε στρατηγό και τον στέλνουν να "αιχμαλωτιστεί" στην ίδια περιοχή και, κατά συνέπεια, να "φυλακιστεί" μαζί τους, ώστε να τους οργανώσει την απόδραση. Εκεί όμως, ο ούτως ή άλλως καλοπερασάκιας πρώην φαντάρος θα διαπιστώσει ότι δεν έχει καμία όρεξη για απόδραση...
Εντάξει, δεν είναι σπουδαία ταινία, βλέπεται όμως ευχάριστα, τόσο για το (όχι ξεκαρδιστικό πάντως) χιούμορ της, όσο και για την αντιπολεμική της διάθεση. Βλέπετε, τόσο οι μεγαλεπήβολοι στρατηγοί (όσο κι αν δεν το παραδέχονται μεταξύ τους) όσο και ο ούτως ή άλλως λουφαδόρος φαντάρος, καμία όρεξη δεν έχουν να αφήσουν την καλοπέραση και να "θυσιαστούν υπέρ"... όλων αυτών που ξέρετε. Και μόνο όταν εμφανίζονται οι στρατόκαυλοι ναζί (σε πλήρη αντίθεση με τους ζαμανφουτίστες και εξ ίσου με τους αιχμαλώτους καλοπερασάκηδες ιταλούς), τότε μόνο η ιδέα της απόδρασης αρχίζει να έχει κάποιο νόημα. Όχι για καμιά πατρίδα βεβαίως, αλλά γι' αυτούς τους ίδιους.
Καλή ιδέα, απολαυστική σάτιρα του πολέμου δίχως ίχνος ηρωισμού (το αντίθετο), ξαναλέω ότι βλέπεται ευχάριστα, δίχως όμως να είναι και τίποτα σπουδαίο.