Το φιλμ είναι μια διαρκής ονειρική περιπλάνηση. Ο ήρωας, ένας σεξουαλικά πεινασμένος, βαριεστημένος, δίχως ενδιαφέροντα, κοινότοπος με λίγα λόγια, πενηντάρης, ξεμένει στην Αθήνα ολομόναχος, καθώς σύζυγος και δύο παιδιά λείπουν για διακοπές. Πηγαίνει στην ρουτινιάρικη δουλειά του, μαθαίνει ότι απολύεται και, αποχαυνωμένος, αρχίζει να περιπλανιέται με τα πόδια στην (πολύ άσχημη) Αθήνα της εποχής, και μετά στην Ύδρα. Όσο περνά η ώρα η περιπλάνηση αυτή, οι εικόνες και οι καταστάσεις γίνονται όλο και πιο σουρεαλιστικές, αγγίζοντας σχεδόν το απόλυτο παράλογο.
Είπαμε: Μην περιμένετε λογική. Ένας μόνιμα έκπληκτος, μόνιμα με ανοιχτό στόμα, εκτός τόπου και χρόνου μικροαστός, αντικρίζει παράδοξα κομμάτια ενός κόσμου που δεν κατανοεί και, κυρίως, του είναι αδύνατο να ενσωματωθεί σ' αυτόν, παρά το ότι όλα δείχνουν ότι θα το επιθυμούσε πολύ για να ξεφύγει από την καθημερινή του γκρίζα μιζέρια. Αυτό είναι και το σχόλιο της ταινίας. Ο "μέσος άνθρωπος", ο συνηθισμένος μικροαστός, ο "άνθρωπος χωρίς ιδιότητες" (για να δανειστούμε τον τίτλο του γνωστού μυθιστορήματος), βουλιάζει στην κοινοτοπία, θέλει να αντιδράσει, να ξεσπάσει, να ζήσει έντονα, αλλά δεν ξέρει πώς. Αυτό που σίγουρα νοιώθει όμως είναι ότι "η ζωή είναι αλλού". Η "υψηλή τέχνη" του είναι ακατανόητη, ο πλούτος άπιαστος, οι γυναίκες ελεύθερες και ποθητές, αλλά απλησίαστες... Ο πιο άμεσος τρόπος να ξεφύγει είναι ο μεγάλος έρωτας (σε συνδυασμό βέβαια με την ικανοποίηση της σεξουαλικής πείνας). Αλλά κι αυτό είναι φευγαλέο και καθόλου εύκολο...
Οι περισσότεροι κουράστηκαν ή βαρέθηκαν με το φιλμ. Προσωπικά αφέθηκα στην παράλογη οδύσσεια του (καθόλου τυχαία) Οδυσσέα, την ονειρική αίσθηση που αποπνέει και στο υποδόριο, διακριτικό (επιρροές από Τατί) χιούμορ της. Το τονίζω όμως: Δεν είναι για πολλούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου