"ALIEN 4": Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΡΙΠΛΕΪ

Το 4ο "Alien: Ressurection" (το 4ο της αρχικής σειράς εννοώ. Προσωπικά θεωρώ τα επόμενα αχρείαστα) γυρίζεται το 1997, αυτή τη φορά από τον σημαντικό (τότε τουλάχιστον) γάλλο δημιουργό Jean-Pierre Jeunet (η επόμενη ταινία του θα ήταν το πασίγνωστο "Ameli"). Για μένα είναι μάλλον η πιο αδύναμη της πρώτης αυτής τετραλογίας.
200 χρόνια μετά τα γεγονότα των προηγούμενων Alien η Ρίπλεϊ (Σιγκούρνι Γουίβερ φυσικά) κλωνοποιείται από επιστήμονες της εταιρίας, φέροντας στα σπλάχνα της ένα νέο Alien (πρέπει να δείτε το 3ο φιλμ για να καταλάβετε το πώς και το γιατί). Της το αφαιρούν (κοινώς γεννάει) και, από εκεί και πέρα, έχουμε να κάνουμε με μια διαρκή μονομαχία ανάμεσα σ' εκείνα και σ' εκείνη. Μόνο που αυτή τη φορά ένα από τα εφιαλτικά τέρατα είναι το "παιδί" της...
Το φιλμ φέρει την εντυπωσιακή εικόνα που διαθέτει ο Jeunet  και που είναι το σήμα κατατεθέν του. Επίσης εδώ οι επιστήμονες της εταιρίας είναι πιο κακοί από ποτέ. Θέλουν ανοιχτά, από την πρώτη σκηνή, να χρησιμοποιήσουν τα πανίσχυρα εξωγήινα όντα ως όπλα, αδιαφορώντας για τη όποια συνέπεια στην ανθρωπότητα. Είναι επίσης το πιο σπλάτερ απ' όλα. Ο Ζενέ πάντα έδειχνε μια προτίμηση στην κατάμαυρη ατμόσφαιρα (θυμάστε το "Delicatessen";) Εδώ όμως το πράγμα του βγαίνει σε σπλάτερ. Τέλος να σημειώσουμε ότι η τελική σκηνή προσπαθεί να έχει, μέσα στο γκροτέσκο, και κάποια συγκινητική πινελιά. Φυσικά και εδώ το φεμινιστικό στοιχείο υποβόσκει, υπογραμμίζοντας τη γυναικεία δύναμη.
Δίπλα στη Σιγκούρνι βρίσκεται η Γουινόνα Ράιντερ, στις δόξες της τότε ακόμα. Και, παρά το ότι το φιλμ διαθέτει εντυπωσιακή εικόνα, είναι όπως είπα αυτό που μου άρεσε λιγότερο από τα 4.