Μια γαλλίδα ηθοποιός βρίσκεται στη Χιροσίμα για τα γυρίσματα μιας αντιπολεμικής ταινίας ("Τι άλλο θα μπορούσε να γυριστεί στη Χιροσίμα;" όπως περίπου λέει κάπου η ίδια). Στην πόλη αυτή θα ερωτευτούν βαθιά με ένα παντρεμένο ιάπωνα αρχιτέκτονα. Ένας έρωτας με deadline, καθώς τα γυρίσματα τελειώνουν και συντομότατα εκείνη θα επιστρέψει στην πατρίδα της. Οι συναντήσεις τους, η ανταλλαγή οδυνηρών αναμνήσεων, η φρίκη της βόμβας και των τραγικών επιπτώσεων που ακολούθησαν, αλλά και το ερωτικό πάθος, αποτελούν το υλικό του φιλμ.
Πρόκειται για ένα από τα συγκλονιστικότερα αντιπολεμικά φιλμ της ιστορίας του κινηματογράφου. Ο Ρενέ εναλλάσσει ντοκιμαντερίστικες σκηνές από τη Χιροσίμα, τόσο σκηνές που αφορούν τη βόμβα και τη φρίκη που ακολούθησε, όσο και σύγχρονες (της Χιροσίμα του '59 δηλαδή, 15 χρόνια μετά). Το υλικό αυτό μπλέκεται αξεδιάλυτα με τις αναμνήσεις της γυναίκας από τον πόλεμο στην Ευρώπη και από έναν τραγικά χαμένο έρωτα στην εποχή της γερμανικής κατοχής και τις εξίσου τραγικές (μεταπολεμικές) επιπτώσεις του στη ζωή της. Ο συνδυασμός των ιστοριών δύο ανεπανόρθωτα σημαδεμένων ανθρώπων από την πλέον παράλογη και ηλίθια ανθρώπινη ενέργεια, τον πόλεμο, μαζί με τη χρήση των αληθινών εικόνων, είναι που δημιουργούν το τόσο δυνατό αντιπολεμικό αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα η ταινία αποτελεί μια ελεγεία στον απόλυτο έρωτα, στην έκσταση και τον πόνο που αυτός προκαλεί, ιδιαίτερα αν πρόκειται για έρωτα με προδιαγεγραμμένο τέλος, αλλά και στη μνήμη, που διαμορφώνει τις ζωές μας, θέμα του Ρενέ και σε άλλες του ταινίες.
Ίσως οι εθισμένοι στα multiplex και τους υπερήρωες να μη μπορούν να παρακολουθήσουν τους αργούς ρυθμούς ή τα επαναλαμβανόμενα θέματα του φιλμ. Ίσως είναι "δύσκολο" σινεμά. Δεν ξέρω. Προσωπικά πάντως το θεωρώ ένα συγκινητικό (καμία σχέση με την έννοια του μελό) αριστούργημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου