Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ "ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΚΡΥΒΕΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΕΙΣ"

 

Ιδού ένα ασυνήθιστο φιλμ: "Ακόμα Κρύβομαι για να Καπνίσω" (A mon age je me cache encore pour fumer). Είναι η πρώτη ταινία της ηθοποιού Rayhana Obermeyer και γυρίστηκε το 2016. Γαλλο-ελληνο-αλγερινή παραγωγή, βασίζεται σε θεατρικό έργο.

Σχεδόν ολόκληρη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα σε ένα γυναικείο χαμάμ στο Αλγέρι. Η διευθύντριά του προσπαθεί να ισορροπήσει ό,τι μπορεί, καθώς γυναίκες κάθε ηλικίας και κατάστασης (νέες, ηλικιωμένες, παρθένες, παντρεμένες, θρησκόληπτες, φεμινίστριες, παραδοσιακές, μοντέρνες, αντίθετων αντιλήψεων για την πολιτική και τον έρωτα, πλούσιες και φτωχές) συρρέουν καθημερινά. Μακριά από τη βία του φασιστικά θρησκόληπτου εξωτερικού περιβάλλοντος και προστατευμένες από μια βάναυσα καταπιεστική, ανδροκρατούμενη κοινωνία, εξομολογούνται τις ιστορίες τους, τα όνειρά τους, μαλώνουν, συμφιλιώνονται, κλαίνε, γελάνε, μιλούν για έρωτα, θρησκεία, πολιτική... Η εξωτερική απειλή όμως ολοένα και κυκλώνει τον μικρόκοσμό τους...

Πολύ ενδιαφέρον φιλμ, καθώς όλες οι μικρές, προσωπικές ή μη ιστορίες συνενώνονται βαθμιαία σε μία και τα κουτσομπολιά, τα όνειρα, οι εξομολογήσεις, τα γέλια, υποτάσσονται σε μια άγρια πραγματικότητα και η αγωνία μεγαλώνει. Μέσα από την πολυπρισματική της ματιά, η ταινία πάνω απ' όλα κατακεραυνώνει την απαράδεκτη, ανδρική - θρησκευτική βία του φανατικού Ισλάμ. Παρουσιάζει ανάγλυφα την φριχτή κατάσταση των γυναικών σε τέτοιες κοινωνίες και επιτίθεται άφοβα στον ισλαμικό φασισμό (σημαντικό στοιχείο το ότι κάποιες απ' αυτές - προφανώς όχι όλες -  αποδέχονται απόλυτα τη μοίρα τους ως κάτι φυσιολογικό, ως έναν "σωστό" και αναλλοίωτο φυσικό νόμο).

Το φιλμ διαδραματίζεται το 1995, όταν στην Αλγερία ουσιαστικά υπήρχε εμφύλιος ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους ισλαμιστές. Οι βόμβες που σκάνε έξω τονίζουν ακόμα περισσότερο τον αποκλειστικά γυναικείο, προστατευμένο (;) χώρο του χαμάμ, που μοιάζει με μια μικρή φυσαλίδα ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών και απόψεων σε έναν εφιαλτικό κόσμο. Δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε ότι οι φυσαλίδες είναι εύθραυστες...

Η σκηνοθέτης δέχτηκε επίθεση στο Παρίσι το 2010, μετά από τη θεατρική παράσταση στην οποία βασίζεται η ταινία, από φανατικούς ισλαμιστές, οι οποίοι επιχείρησαν να την κάψουν ζωντανή (ευτυχώς γλύτωσε). Όσο έβλεπα το φιλμ αναρωτιόμουν διαρκώς πώς είναι δυνατόν να γυρίστηκε κάτι τέτοιο στην Αλγερία (διότι υπάρχουν λίγες εξωτερικές σκηνές στο Αλγέρι). Τελικά έμαθα ότι το μεγαλύτερο μέρος είναι γυρισμένο σε παλιό χαμάμ της Θεσσαλονίκης. Πολλοί από τους συντελεστές και τους ηθοποιούς είναι έλληνες.

Ταινία γροθιά. Το μόνο που με ενόχλησε είναι η έντονη σε κάποια σημεία θεατρικότητά της (στην ηθοποιία, στην πλανοθεσία κλπ.). Γενικά όμως τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα.