Ο ΤΟΥΡΙΝΓΚ, ΤΟ "ΑΙΝΙΓΜΑ", Η ΜΙΜΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ

Ποιος ήταν ο Άλαν Τούρινγκ; Ιδιοφυής μαθηματικός, μοναχικός, αντικοινωνικός, μάλλον αλαζονικός τύπος, ομοφυλόφιλος, θεωρείται ο "πατέρας" των ηλεκτρονικών υπολογιστών και - είναι αλήθεια αυτό - κατά κάποιον τρόπο χάρη σ' εκείνον οι Σύμμαχοι κέρδισαν τον πόλεμο ενάντια στους ναζί. Αυτό συνέβη επειδή η ομάδα του κατάφερε να σπάσει τον περίφημο και θεωρούμενο "άσπαστο" κώδικα των γερμανών "Enigma" κι έτσι οι Σύμμαχοι υπέκλεπταν τα μηνύματα (δίχως ποτέ να το αντιληφθούν οι εχθροί) και επιχειρούσαν ανάλογα.
Μυθιστορηματική προσωπικότητα λοιπόν, ήταν φυσικό να βρει το δρόμο για τη μεγάλη οθόνη. Το 2014 ο νορβηγός Morten Tyldum γυρίζει "Το Παιχνίδι της Μίμησης" (The Imitation Game) και βαδίζει ολοταχώς προς τα Όσκαρ. Η ταινία παρακολουθεί τον Τούρινγκ σε τρεις φάσεις της ζωής του: Στα εφηβικά του χρόνια στο σχολείο, κατά τη διάρκεια του πολέμου και στον αγώνα του να σπάσει τον κώδικα (το μεγαλύτερο μέρος) και στα τραγικά γι' αυτόν χρόνια των αρχών της δεκαετίας του 50. Η αφήγηση δεν είναι γραμμική, αλλά κινείται μπρος - πίσω στο χρόνο.
Βρήκα το αποτέλεσμα πολύ ενδιαφέρον (και σας το λέει κάποιος που συνήθως βαριέται τις κινηματογραφικές βιογραφίες). Η ταινία κατορθώνει νομίζω να έχει διαρκές σασπένς, καθώς παίζει με τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια, με την απόρριψη του ιδιοφυούς μαθηματικού (αλλά μάλλον αντιπαθούς τύπου) από κάποιους από τους ανωτέρους του και βέβαια με το διαρκές παιχνίδι των διπλών ταυτοτήτων (κατάσκοποι και διπλοί κατάσκοποι, ίντριγκες όλο και πολυπλοκότερες, μυστικά που κρύβονται ή - επίτηδες - αποκαλύπτονται, με σκοπό πάντα να επιτευχθεί ο "μεγάλος στόχος"). Το παιχνίδι αυτό παίζεται και στις προσωπικές ζωές των ηρώων (του Τούρινγκ που πασχίζει να κρύψει την ομοφυλοφιλία του, της κοπέλας, αλλά και όλων όσων δουλεύουν στο project,  που κρύβουν την αληθινή φύση της δουλειάς τους, των κατασκόπων κλπ.). Τελικά το φιλμ γίνεται μια μελέτη των ποικίλων αποκρύψεων, παραλλαγών, ψευδών ρόλων, "κρυπτογραφημένων" συμπεριφορών που αναγκάζονται οι άνθρωποι να υιοθετούν στη ζωή τους. Και, πολύ πιο εμφανώς, διακηρύσσει την ανάγκη αποδοχής κάθε λογής διαφορετικότητας, η οποία μάλιστα εδώ δεν είναι απλώς ζήτημα (αυτονόητου) σεβασμού, αλλά καταλήγει να έχει ευεργετικά  αποτελέσματα στο κοινωνικό σύνολο.
Φυσικά ο παράδοξος, κλειστός και μπλοκαρισμένος χαρακτήρας του ήρωα σκιαγραφείται ανάγλυφα, ενώ ο Μπένεντικτ Κάμπερματς είναι πολύ καλός. Χολιγουντιανό βεβαίως, αν και σχετικά τολμηρό, με κάποιες σεναριακές ευκολίες και παραχωρήσεις, αλλά από τα καλά δείγματα του σύγχρονου mainstream αμερικάνικου σινεμά. Νομίζω τουλάχιστον.