ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

"Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου" βασίζονται σε βιβλίο της εξαιρετικής Patricia Highsmith, όπως αρκετές άλλες γνωστές ταινίες από την εποχή ήδη του "Άγνωστου του Τρένου" του Χίτσκοκ (1951). Γυρίστηκε το 2014 και είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του σεναριογράφου Hossein Amini.
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό, αστυνομικό θρίλερ (προφανώς, για Highsmith μιλάμε) που διαθέτει και ιδιαίτερο "ελληνικό" ενδιαφέρον, καθώς το μεγαλύτερο μέρος είναι γυρισμένο στη χώρα μας.
Βρισκόμαστε στα 1962. Ένα ζευγάρι αμερικανών τουριστών περιφέρεται στην Αθήνα του τότε, ανεβαίνει στην Ακρόπολη, περιπλανιέται στο Μοναστηράκι. Κάπου εκεί θα γνωρίσουν έναν αμερικανό ξεναγό - και μικροαπατεώνα - που ζει στην Αθήνα. Σύντομα οι σχέσεις των τριών θα μπερδευτούν, τόσο συναισθηματικά όσο και οικονομικά. Όταν ο σύζυγος αποδεικνύεται ότι είναι καταζητούμενος και μετά από μια ολέθρια πράξη, ο ξεναγός προσφέρεται να τους βοηθήσει και το τρίο (με το ζεύγος ήδη κυνηγημένο) καταφεύγει στην Κρήτη. Τα γεγονότα θα γίνονται όλο και δραματικότερα, έως την τελική σκηνή στην Κωνσταντινούπολη.
Βρήκα ότι η ταινία καταφέρνει να πιάσει την ατμόσφαιρα αρκετών πραγμάτων: Πρώτα - πρώτα υπάρχει μια πολύ προσεγμένη απόδοση της Ελλάδας του 1962. Θεωρώ την αναπαράσταση πολύ πετυχημένη. Έπειτα υπάρχει το πνιγηρό, ενίοτε κλειστοφοβικό κλίμα, που δημιουργείται τόσο κυριολεκτικά, από την καλοκαιριάτικη ζέστη καθ' εαυτή, όσο και ψυχολογικά, από τα διαρκώς κλιμακούμενα γεγονότα. Έπειτα νομίζω ότι οι διφορούμενες προσωπικότητες των ηρώων (των δύο ανδρών κυρίως) και οι πολύπλοκες μεταξύ τους σχέσεις αγάπης - μίσους και όχι μόνο δίνονται πολύ καλά. Ίσως κάποιοι να παρατηρήσουν ότι λείπει κάπως η δράση. Αυτό όμως για μένα δεν αποτελεί μειονέκτημα, αφού μιλάμε για τον ορισμό του ψυχολογικού θρίλερ και όχι του θρίλερ δράσης. Ωστόσο το σασπένς νομίζω ότι υπάρχει - και κλιμακώνεται μάλιστα - αφού η κατάσταση γίνεται όλο και πιο περίπλοκη και η "θηλιά" σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από τους πρωταγωνιστές. Από τους οποίους, σημειωτέον, θα ξεχωρίσω τον Vigo Mortensen.
Προσωπικά λοιπόν - λόγω κυρίως του πολυεπίπεδου των σχέσεων - μου άρεσε, δίχως να το θεωρώ βέβαια αριστούργημα. Περιμένω την επόμενη ταινία του Amini.