ΟΙ "ΜΕΣΟΤΟΙΧΙΕΣ" ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ

Ο αργεντινός Gustavo Taretto είναι, μαθαίνω, μικρομηκάς και διαφημιστής. Με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του πάντως, τις "Μεσοτοιχίες" (Medianeras) του 2012, αποδεικνύεται αν μη τι άλλο εξαιρετικά φρέσκος και πρωτότυπος.
Η ταινία είναι μια (ακόμα) ρομαντική κομεντί. Δύο νέοι άνθρωποι, μοναχικοί, με παραξενιές, με αδιέξοδους έρωτες στο παρελθόν τους, ζουν σχεδόν απέναντι, αλλά δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Και εδώ αρχίζουν οι πρωτοτυπίες. Όλες οι κομεντί του κόσμου μας δείχνουν πώς συναντιούνται, τις φάσεις της γνωριμίας ή του έρωτά τους, την κοινή (ή μη) ζωή τους κλπ. Ε, λοιπόν η ταινία αυτή επιλέγει να μας δείξει το πώς... δεν συναντιούνται, πώς επί δύο ώρες αγνοούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, πώς μια σειρά συμπτώσεων συμβάλλει σ' αυτό. Και όλα αυτά ενώ, όπως βλέπουμε εμείς οι θεατές, είναι απόλυτα προορισμένοι ο ένας για τον άλλον, ζουν παράλληλα δίχως να εφάπτονται, κάνουν και γουστάρουν τα ίδια πράγματα, αλλά... Φυσικά ο ρομαντισμός υπάρχει, και η τρυφερότητα και η συγκίνηση θα έρθουν, μέχρι τότε όμως έχουμε απολαύσει μια από τις πλέον πρωτότυπες κομεντί.
Το έξυπνο στόρι πάντως, το (πικρό συχνά) χιούμορ, η ευχάριστη παρακολούθηση, αποτελούν ένα μόνο μέρος της επιτυχίας της ταινίας. Γιατί ο Taretto χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές (ακόμα και ελάχιστα κινούμενα σχέδια), σχολιάζει έξυπνα και καίρια καταστάσεις της σύγχρονης ζωής που όλοι βιώνουμε καθημερινά, ίσως όμως να μη συνειδητοποιούμε τη σημασία τους. Η ζωή σε διαμερίσματα πολυκατοικιών, η αρχιτεκτονική των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, το Interrnet και οι καθημερινές επιπτώσεις του στη ζωή μας, οι σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, ερωτικές και μη, αυτό το "τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά" που φαίνεται να κυριαρχεί, η μοναξιά, η κατάθλιψη ακόμα που μοιάζει να παραμονεύει και πολλά, πολλά ακόμα μπαίνουν πανέξυπνα στο στόχαστρό του. Το Μπουένος Άιρες, που μοιάζει να αγαπά και να μισεί ταυτόχρονα, και το οποίο γνωρίζει καλά, είναι το παράδειγμα που χρησιμοποιεί. Οι παρατηρήσεις του όμως ισχύουν για κάθε σύγχρονη μεγαλούπολη.
 Προσωπικά το ευχαριστήθηκα πολύ και, όπως είπα, βρήκα το φιλμ ένα από τα πιο πρωτότυπα σε ένα κορεσμένο σχεδόν και συχνά βαρετό είδος. Να όμως που ποτέ δεν πρέπει να βιάζεται κανείς να αποκαλέσει κάτι "κορεσμένο".