ΣΕ ΓΝΩΣΤΑ - ΚΑΙ ΒΑΡΕΤΑ - ΕΔΑΦΗ

Ο Stéphane Lafleur είναι γαλόφωνος καναδός από το Κεμπέκ και το "En Terrains Connus" ("Σε Γνώριμο Έδαφος") του 2011 η δεύτερη μεγάλου μήκους φιξιόν ταινία του. Και δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε από τις καλύτερες που είδα τελευταία. Κάθε άλλο μάλιστα.
Η γραφή είναι ρεαλιστική, ντοκιμαντερίστικη σχεδόν. Η αδιέξοδη και βαρετή καθημερινότητα των ηρώων σ' ένα εξ ίσου βαρετό, επίπεδο, μουντό και χιονισμένο επαρχιακό τοπίο καταγράφεται συχνά με εξοντωτικές λεπτομέρειες. Η σύζυγος που, δίχως να συμβαίνει κάτι κραυγαλέο, έχει βαρεθεί τη συνηθισμένη συζυγική ζωή, η μίζερη δουλειά της, ο αδελφός της, όχι και πολύ έξυπνος, άνεργος, που τα έχει κάνει σκατά στη ζωή του σε όλα τα επίπεδα και ζει με τον πατέρα του (τι ωραία!), οι καθημερινές τους (μη) ασχολίες, η μεταξύ τους αποξένωση (μεταξύ των πάντων που εμφανίζονται στο φιλμ, εδώ που τα λέμε), τέτοια πράγματα... Όλα αυτά με έκαναν να βαρεθώ κι εγώ αρκετά μαζί με τους ήρωες.
Ξαφνικά, από το πουθενά κυριολεκτικά, σκάει μια ελάχιστη, κουφή δόση επιστημονικής φαντασίας, καθώς κάποιος έρχεται από το πολύ κοντινό μέλλον για να προειδοποιήσει για ένα επερχόμενο συμβάν. Αυτά. Και μετά ξαναβυθιζόμαστε στην καθημερινότητα, όπου όμως ο αδελφός κάπως γνωρίζει πλέον τι θα συμβεί.
ΟΚ, υπάρχει μια τρυφερότητα και ένας (βαρετός ξαναλέω) ρεαλισμός στο όλο φιλμ. Τελικά το πράγμα πάει προς την βαθμιαία επαναπροσέγγιση αδελφού και αδελφής, τη γέννηση μιας κάποιας ζεστασιάς μεταξύ τους (που γίνεται με τον ατσούμπαλο, άγαρμπο τρόπο του αδελφού). Μπορείς ίσως να πεις ότι στο τέλος κάπου σε συγκινεί κιόλας. Μικρή ανταμοιβή, φοβάμαι, για δύο "δύσκολες" ώρες. Όσο για χιούμορ; Υποτίθεται ότι διαθέτει λίγο. Πολύ λίγο, με το οποίο ίσως με το ζόρι χαμογελάσετε ελάχιστες φορές. Τον περισσότερο χρόνο πάντως δεν χαμογελούσα, νύσταζα.
Πάντως από το Κεμπέκ έχω δει πολύ πιο ενδιαφέρουσες ταινίες...