ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα σπουδαία πράγματα από τον μέτριο Joe Johnston. Ωστόσο ο "Λυκάνθρωπός" του (The Wolfman) του 2010 μου φάνηκε μια απόλυτα αξιοπρεπής και καλογυρισμένη ταινία τρόμου πάνω σε ένα κλασικό θέμα του είδους. Δεν έχω δει τον πρωτότυπο Λυκάνθρωπο του 1941, διαβάζω όμως ότι το τωρινό φιλμ είναι ριμέικ του. Και όντως, διατηρεί το στιλ μιας κλασικής ταινίας τρόμου.
Ο λυκάνθρωπος ως μύθος διαθέτει το ενδιαφέρον στοιχείο ότι ο ήρωας είναι ένας κανονικός άνθρωπος, ο οποίος, τις νύχτες με πανσέληνο, μεταμορφώνεται σε άγριο κτήνος και διαπράτει ανήκουστες θηριωδίες. Το πρωί, όταν επανέρχεται η ανθρώπινη υπόστασή του, μετανοιώνει πικρά και νοιώθει συντετριμένος για όσα έκανε, είναι όμως αδύνατο να αλλάξει τη μοίρα του. Πιστή σ' αυτό το μοτίβο του τραγικού ήρωα η ταινία, διαδραματίζεται τον 19ο αιώνα, έχει ένα στόρι που βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και το μόνο που την "εκσυγχρονίζει" είναι η προσθήκη μπόλικου σπλάτερ στοιχείου. Σας προειδοποιώ λοιπόν (αν δεν αντέχετε τα σχετικά) ότι τα κεφάλια και τα λοιπά κομένα μέλη και εντόσθια πέφτουν σύννεφο. Παρ' όλα αυτά, και λόγω της εποχής που διαδραματίζεται και λόγω του ερειπωμένου, σχεδόν εγκατελειμένου πύργου, που είναι γεμάτος σκόνη, ιστούς αράχνης και σκουπίδια και φέρνει στο νου τα αντίστοιχα σκηνικά των ταινιών του Κόρμαν από έργα του Πόε, το φιλμ βγάζει μια παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα, πολύ μακριά από προσπάθειες εκσυγχρονισμού του μύθου, όπως είχε γίνει στα 80ς με το "Howling" ή τον "Αμερικάνο Λυκάνθρωπο στο Λονδίνο" ας πούμε.
Όμορφες εικόνες, σκοετινή, παρακμιακή ατμόσφαιρα, μια παράξενη σχέση πατέρα - γιου και ένα ανοιχτό τέλος είναι στοιχεία που με ικανοποίησαν και, χωρίς να θεωρώ την ταινία αριστούργημα ή ανανεωτική για το είδος (άλλωστε δεν ήταν αυτή η πρόθεσή της), την είδα πολύ ευχάριστα, με κράτησε ως το τέλος και τελικά τη θεωρώ ευπρόσδεκτη στις μέρες μας, που τον τρόμο στο σινεμά μονοπωλούν ηδονοβλεπτικά σπλάτερ του τύπου "Saw" και "Hostel" και άλλα αηδή και στερούμενα φαντασίας κατασκευάσματα. Άλλωστε παίζουν και Άντονι Χόπκινς και Μπένίτσιο Ντελ Τόρο. Καθόλου ευκαταφρόνητοι ηθοποιοί.