ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο Rithy Panh είναι ένας καμποτζιανός σκηνοθέτης με καμιά δεκαριά ταινίες στο ενεργητικό του, το "Un barrage contre le Pacifique" (Ένα φράγμα στον Ειρηνικό, 2008) όμως είναι ένα γαλλικό φιλμ. Τοποθετημένο στην γαλλοκρατούμενη Ινδοκίνα της δεκαετίας του 30 (αποικιοκρατία που, δεκαετίες αργότερα, "προετοίμασε" την αμερικάνικη εισβολή στο Βιετνάμ), βασίζεται στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαργκερίτ Ντιράς και καταγράφει τις δύσκολες μέρες μιας γαλλικής οικογένειας (μια χήρα, ο γιος και η κόρη της) στη φυτεία ρυζιού τους. Οι πιέσεις που δέχονται είναι πολλαπλές: Τα χρέη, το ληστρικό "κτηματολόγιο" (το γαλλικό κράτος δηλαδή, όπως αυτό λειτουργούσε στις μακρινές αποικίες) και ο ζάπλουτος κινέζος γαιοκτήμονας -επιχειρηματίας που εποφθαλμιά τη γη τους τους απειλούν από παντού. Εμείς παρακολουθούμε όμως σε ίσες δόσεις και τα "εσωτερικά", την ψυχική κατάσταση των μελών, τις ερωτικές και άλλες ιστορίες τους, την παράξενη ελευθεριότητα (;) που επικρατεί στους κόλπους της, τον συνεχή αγώνα της ενάντια στη φύση και τις πλημμύρες που κάθε λίγο καταστρέφουν τη σοδειά οδηγώντας τους στη φτώχεια.
Αρκετά καλή ταινία, όμορφες εικόνες της περιοχής, των φυτειών, της ζωής στις αποικίες στα χρόνια του 30, και πάνω απ' όλα μια και πάλι πολύ καλή Ιζαμπέλ Ιπέρ, που κλέβει την παράσταση.
Η ταινία ασκεί κριτική στο σύστημα της αποικιοκρατίας, στην απόλυτη εκμετάλλευση των ντόπιων που τους οδηγεί στην αθλιότητα και ενίοτε στο θάνατο, αλλά και στη σκληρότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Ενδιαφέρον ωστόσο προκαλεί η καταγραφή των χαρακτήρων: Βρισκόμαστε πολύ μακριά από τον αυστηρό διαχωρισμό καλών - κακών, άσπρου - μαύρου. Όλοι έχουν μέσα τους λίγο απ' όλα, όλοι έχουν τις αντιφάσεις τους, όπως δηλαδή συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η νευρωτική, άρρωστη μητέρα (η Ιπέρ), πεισματάρα, που τολμά να τα βάζει με τους πάντες, δεν διστάζει όμως να ξεπουλήσει την κόρη της στον πλούσιο για να σώσει τη φυτεία. Ο γιος, κάπως τυχοδιώκτης, κάπως βίαιος, ρατσιστής όταν μιλά για τους ντόπιους, φίλος και ανοιχτοχέρης όμως ταυτόχρονα μαζί τους. Η κόρη, σεμνή και σεξουαλική ταυτόχρονα, αθώα και Λολίτα, δεν πολυγουστάρει τον πλούσιο κινέζο, δεν θα απέρριπτε όμως το σεξ ή / και τον γάμο μαζί του. Ο νεαρός γαιοκτήμονας, σκληρός, άπληστος, αλλά ταυτόχρονα αληθινά ερωτευμένος και έτοιμος να χαρίσει δίχως ανταλλάγματα κάποιες στιγμές... και ούτω καθ' εξής. Και φόντο σε όλα αυτά, η διαρκής δυστυχία των ιθαγενών, που εκμεταλλεύονται οι πάντες, τα αληθινά θύματα της κατάστασης - δίχως να ξεχάσει να επισημάνει όμως η ταινία ότι και οι φτωχοί λευκοί άποικοι είναι κι αυτοί θύματα ενός ανελέητου συστήματος.
Αρκετά μεγάλη παραγωγή, ενδιαφέρουσα ταινία, που με ικανοποίησε αρκετά - δίχως όμως να τη θεωρήσω και "ταινία της χρονιάς".