Η ΟΠΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Ο Julien Temple είναι γνωστός για την ανάμιξή του με το ροκ του τέλους των 70ς και των 80ς, κυρίως με το πανκ. Δημιουργός πολλών βιντεοκλίπ (από τους Sex Pistols μέχρι τη Janet Jackson) έχει γυρίσει μερικές ταινίες, δίχως καμιά τους να είναι ιδιαίτερα σπουδαία. Και ξαφνικά, το 2008, κάνει μια όπερα! Προσέξτε: Το "The Eternity Man" δεν είναι ροκ όπερα, όπως πιθανόν σκέφτεστε. Είναι μια κανονική, κλασικού στυλ όπερα, γραμμένη βέβαια στην εποχή μας από τον αυστραλό Jonathan Mills, που είχε ήδη ανέβει με επιτυχία στη σκηνή πριν γίνει ταινία.
Θέμα της η αληθινή ιστορία ενός παράξενου τύπου που κατέληξε να γίνει σήμα κατατεθέν της πόλης του Σίντνεϊ. Ο ήρωας είναι ένας προχωρημένος αλκοολικός της δεκαετίας του 30 (αν θυμάμαι καλά), που είχε καταντήσει κλοσάρ. Ξαφνικά, ακούγοντας ένα κήρυγμα που μιλούσε για την αιωνιότητα, "φωτίζεται", κόβει με μιας το αλκοόλ, ντύνεται με κοστούμι και περνά κυριολεκτικά ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του (αν θυμάμαι και πάλι καλά πέθανε στα τέλη των 60ς) δίχως να κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να βγαίνει κάθε νύχτα, να περιπλανιέται στους έρημους δρόμους της πόλης και να γράφει με κιμωλία σε τοίχους, δρόμους, τζαμαρίες, παντού, απλώς τη λέξη "Eternity" (Αιωνιότητα) με πανομοιότυπα πάντοτε καλλιγραφικά γράμματα. Τίποτα άλλο, για πάνω από 30 χρόνια. Σημειωτέον, ο τύπος δεν ήξερε καν γραφή και ανάγνωση. Ήταν τόση η εμμονή του και η γραμμένη παντού εικόνα της λέξης έγινε τόσο οικεία σε κάθε κάτοικο, ώστε η λέξη αυτή, με τη συγκεκριμένη γραφή (σαν λογότυπο) έγινε το σύμβολο της πόλης του Σίντνεϊ. Μ' αυτήν μάλιστα, με τεράστια γράμματα νέον, υποδέχτηκαν το millenium (στην Αυστραλία η αλλαγή του χρόνου είναι η πρώτη στον κόσμο).
Η ταινία - όπερα του Temple αφηγείται τη ζωή του ανθρώπου αυτού. Ο σκηνοθέτης γοητεύεται από την εμμονή του, την τρέλλα του αν θέλετε, και του αφιερώνει την ταινία αν και, όπως δηλώνει ο ίδιος, είναι άθεος. Οι εικόνες είναι εντυπωσιακές και συχνά σουρεαλιστικές. Στα όμορφα νυχτερινά πλάνα στους τοίχους των κτιρίων προβάλλονται συνεχώς ασπρόμαυρες σκηνές από παλιά ντοκιμαντέρ που σχετίζονται με την ιστορία του Σίντνεϊ. Οι φωτισμοί είναι υποβλητικοί. Γενικά βρήκα την εικόνα το μεγαλύτερο ατού του φιλμ. Από εκεί και πέρα, όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν συνεχώς (η ηχογράφηση έγινε όντως στους δρόμους της πόλης), η ιστορία, πέραν της εμμονοληψίας του ήρωά της, δεν έχει και τα φοβερά κρεσέντα και γενικά προορίζεται για ανθρώπους με πολύ ειδικά γούστα.
Σίγουρα πρόκειται για ταινία για πολύ λίγους. Δείτε το μόνο αν σας αρέσει η όπερα (η κλασική όπερα, ξαναλέω, όχι οι ροκ παραλλαγές της) και μόνο ως ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο.