ΚΑΥΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ Ή ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ
Μετά το ζοφερό και καθόλου κωμικό "Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους" οι φοβεροί Joel και Ethan Coen επιστρέφουν στην προσφιλή τους μαύρη κωμωδία, τον σαρκασμό του αμερικάνικου τρόπου ζωής (αλλά και του δυτικού γενικότερα, αφού αυτά πλέον μοιάζουν όλο και περισσότερο), την κατάδειξη της ανθρώπινης ηλιθιότητας και κενότητας. Για να δειχτούν όλα αυτά οι ταινίες τους έχουν ως όχημα ένα συνήθως πολύπλοκο σενάριο, με ίντριγκες, παρεξηγήσεις, συμπτώσεις, απροσδόκητες αποκαλύψεις και άφθονο, συχνά μαύρο χιούμορ.
Έτσι και το "Καυτό Απόρρητο" (Burn after reading, 2008) σατιρίζει σε ένα πρώτο επίπεδο τις ταινίες κατασκοπείας, στο βάθος όμως παίζει με τις έμμονες ιδέες των αμερικανών, είτε πολιτικές (αν και όσο υπάρχουν) είτε άλλες (πλαστικές επεμβάσεις, κυνήγι χρήματος, εύκολου αν είναι δυνατόν, καλή φυσική κατάσταση, δικηγόροι, πλήρης άγνοια πολιτικών συνθηκών κλπ.) Ακόμα και η CIA παρουσιάζεται μάλλον ως αμήχανη σε βαθμό ανικανότητας παρά οτιδήποτε άλλο. Και βέβαια, αφού βρισκόμαστε σε ταινία των Κοέν, όλα συμβαίνουν με ιδιαίτερα κωμικούς τρόπους, με άψογους σκηνοθετικούς ρυθμούς και σφιχτό σενάριο, που σε κρατά σε όλη τη διάρκεια του φιλμ. Κυρίως όμως είναι όλη αυτή η ηλιθιότητα (των Μπραντ Πιτ και Φράνσις ΜακΝτέρμοντ βασικά, αλλά και του Κλούνεϊ, εδώ που τα λέμε, που δεν πάει και πολύ πίσω), που και εδώ κερδίζει τον τίτλο της βασικής ιδιότητας των χαρακτήρων.
Διασκέδασα ιδιαίτερα με την ταινία και επιβεβαίωσα ότι οι δημιουργοί βρίσκονται σε φόρμα (κι ας είναι τόσο διαφορετική αυτή εδώ από την βραβευμένη προηγούμενή τους).
Είναι βέβαια και το ασυνήθιστα πλούσιο καστ που κεντρίζει το ενδιαφέρον, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι αυτός ο λόγος που σας προτείνω να την δείτε. Α, να μην το ξεχάσω: Ο Μπραντ Πιτ είναι όλα τα λεφτά ως ηλίθιος γυμναστής. Μήπως του πάνε τελικά ρόλοι ηλιθίων;
Είμαι βέβαια φαν των Κοέν και γι' αυτό ίσως και να είμαι θετικά προκατειλημένος, αλλά πιστεύω ότι εκτός από το βαρετό "Lady killers", τα δύο αδέλφια δεν έχουν κάνει ποτέ κακή ταινία.
Ετικέτες "Burn after reading" (2008), Coen Ethan, Coen Joel
posted by vandimir @ 1:56 π.μ.
6 Comments:
συμφωνώ, πέρασα κι εγώ πολύ καλά!
Εμεις παρεσυρθημεν εκ της παρουσης κριτικης του παροντος blog και πήγαμεν και το ειδαμεν. Χωρις να πω πως δεν αξιζε παντως ήταν κατωτερο των προσδοκιων μου. Δηλαδη το περιμενα πιο Γουντυαλλενικό. Πιστευω δηλαδη πως αν το ιδιο στορυ το ειχε δουλεψει ο Γουντυ Αλλεν τα αποτελεσματα θα ηταν πολυ καλυτερα και θα εβγαινε μια πολυ δυνατη σατιρικη κωμμωδία.
Το στορυ ηταν οντως ευρηματικοτατο, η σατιρα τοσο των αναλογων ταινιων οσο και της Αμερικανικης πραγματικοτητας επιτυχημενη, οι ηθοποιοι καλοι με οντως εναν εκπληκτικο Μπαντ Πιτ ως χαζογκομενο, πλην όμως σαν καπου να ειχε χασει το στοχο του με αποτελεσμα να προκαλει στον θεατη μια συναισθηματικη συγχυση.
ΔΗλαδη παραειχε στοιχεια από την δομη ενος πραγματικου κατακοπικου θριλερ (π.χ. η μουσικη) που ενιοτε εξουδετερωνε τα κωμικα στοιχεια σαν να το σοβαρευε. Εκει που το παρακολουθουσες με το ενδιαφερον ενος θριλερ το γυριζε στο καλαμπουρι και τουμπαλιν. Καποια στιγμη διαισθανθηκα το κοινο στην αιθουσα να περιμενει ποτε θα εμφανιστει ο Μπραντ Πιτ στην ταινια για να γελασει. Και γενικα η αποδοχη απο το κοινο δεν μου φανηκε ενθουσιωδης. Καποιες φορες μαλιστα αισθανθηκα αμηχανα πιανωντας τον ευατο μου να γελαει ή να χαμογελαει περισσοτερο από τους παρισταμενους σαν τον χαζοχαρουμενο.
Εν κατακλειδι ενω το σεναριο ηταν καλο δεν μου φανηκε επιτυχημενος ο συνδυασμος κατασκοπικου θριλερ και σατιρικης κωμωδιας γιατι ήταν λιγο και από τα δύο. Λιγο ομως. Σαν να εντοπιζω το μεγαλυτερο προβλημα στην επιλογη της μουσικης επενδυσης που παρεπεμπε σε σοβαρη ταινια κατασκοπιας και εξουδετερωνε την ειρωνια των σκηνων.
ΥΓ Ετσι που το εγραψα ειναι σαν να εννοω πως ο Πιτ ειχε χασει το στοχο του ενω αναφερομουν στην σκηνοθεσια
Κοίτα, αυτό είναι το χαρακτηριστικό στυλ των Κοεν όταν κάνουν κωμωδίες (γιατί έχουν κάνει και κατάμαυρες ταινίες). Συνδυάζουν το κωμικό ή μάλλον σατιρικό στοιχείο με το πολύ σοβαρό, π.χ. με θανάτους πρωταγωνιστών, με αρκετή βία, με σκηνές που μερικές φορές αγγίζουν ακόμα και τα όρια του σπλάτερ. Και επίσης πολύ σπάνια έχουν χάπι εντ, πράγμα που δείχνει ότι σ' αυτούς τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά (ή πολύ πιο άγρια) από απλή σάτιρα. Τέτοιου στυλ ταινίες τους είναι το Fargo, ο Μεγάλος Λεμπόφσκι κ.ά. Φαίνεται ότι τους ενδιαφέρει η ηλιθιότητα του σύγχρονου καταναλωτικού και χρηματοκινούμενου ανθρώπου, αλλά αυτή πολλές φορές δεν οδηγεί απλώς σε αστεία αποτελέσματα, αλλά και σε τραγικά.
To κοινό συχνά την πατά με τους Κοέν γιατί είτε πάει να δει μια ανώδυνη αστυνομική κωμωδία είτε πάει για τα μεγάλα ονόματα που συχνά παίζουν στις ταινίες τους και... παγώνει λιγάκι, γιατί τα πράγματα είναι πιο ανελέητα απ' όσο περίμενε.
Κοίτα, αυτό είναι το χαρακτηριστικό στυλ των Κοεν όταν κάνουν κωμωδίες (γιατί έχουν κάνει και κατάμαυρες ταινίες). Συνδυάζουν το κωμικό ή μάλλον σατιρικό στοιχείο με το πολύ σοβαρό, π.χ. με θανάτους πρωταγωνιστών, με αρκετή βία, με σκηνές που μερικές φορές αγγίζουν ακόμα και τα όρια του σπλάτερ. Και επίσης πολύ σπάνια έχουν χάπι εντ, πράγμα που δείχνει ότι σ' αυτούς τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά (ή πολύ πιο άγρια) από απλή σάτιρα. Τέτοιου στυλ ταινίες τους είναι το Fargo, ο Μεγάλος Λεμπόφσκι κ.ά. Φαίνεται ότι τους ενδιαφέρει η ηλιθιότητα του σύγχρονου καταναλωτικού και χρηματοκινούμενου ανθρώπου, αλλά αυτή πολλές φορές δεν οδηγεί απλώς σε αστεία αποτελέσματα, αλλά και σε τραγικά.
To κοινό συχνά την πατά με τους Κοέν γιατί είτε πάει να δει μια ανώδυνη αστυνομική κωμωδία είτε πάει για τα μεγάλα ονόματα που συχνά παίζουν στις ταινίες τους και... παγώνει λιγάκι, γιατί τα πράγματα είναι πιο ανελέητα απ' όσο περίμενε.
Ε τοτε να βελτιωσουν το στυλ τους!
Οριστε μας.
Χωρις πλακα, παντως δεν νομιζω πως ειναι ο συνδυασμος τραγικου και κωμωδιας που με εκανε να νοιωθω αμήχανα (και πιστευω αλλους πολυ περισσοτερο) αλλα η συγχυση μεταξυ των δυο σε καποιες σκηνες. Δηλαδη θα προτιμουσα τις σατιρικες και τις τραγικες στιγμες να αλληλοδιαδεχονται οι μεν τις δε. Ενω τώρα εκει που σου ερχοταν να γελασεις σου πεταγε ενα μουσικο χαλι που ήταν αντιφατικό. Σαν να σου κοβει καποιος το φταρνισμα.
Δεν θα το περιμενα βεβαια Woody Allen ή Mel Brooks αλλα λιγο περισσοτερο προς τα εκει. Ιδιαιτερα οταν σκεφτομαι πως το σεναριο ηταν εξαιρετικο λυπηθηκα που δεν το σκηνοθετησε ο Woody Allen.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home