Στην αρχή ο Christopher Nolan ήταν εντυπωσιακός. Στη συνέχεια αποδείχτηκε πανέξυπνος, με πρωτότυπα σενάρια. Όσο ο καιρός περνά όμως, αποδεικνύεται όλο και πιο άνευ λόγου πλύπλοκος, όλο πιο βαρυφορτωμένος και, τελικά όλο και πιο κουραστικός.
Στο "Tenet" (2020) οι παραπάνω αρνητικές ιδιότητες, και μάλιστα στον απώτατο βαθμό τους, δίνουν ραντεβού. Ένας πράκτορας της CIA (μαύρος, για να είμαστε και στη μόδα), αναλαμβάνει μια περίεργη αποστολή, που ούτε και ο ίδιος καταλαβαίνει καλά, που σκοπός της είναι να σώσει την ανθρωπότητα από Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα ξεκινούν από την αποκάλυψη ότι κάποιοι στο μέλλον μπορούν να χειριστούν αντίστροφα το χρόνο (να ταξιδέψουν προς τα πίσω ή να στείλουν πίσω, δηλαδή στο τώρα, κάποια αντικείμενα), ενώ ένας ρώσος μεγιστάνας είναι ο άνθρωπος κλειδί για τη σωτηρία ή μη του κόσμου. Από εκεί και πέρα τα πάντα ξεφεύγουν. Συνεχή πήγαιν᾽έλα στο χρόνο, πρόσωπα και πράγματα ποθ πηγαινοέρχονται, καλοί και κακοί που ταξιδεύουν μπροστά ή πίσω... και καταιγισμός δράσης προς το τέλος.
Θα είμαι ειλικρινής: Από τα μισά πάνω - κάτω του φιλμ το είχα χάσει και δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Υπάρχει όμως κάτι πολύ χειρότερο: Είχε πάψει να με ενδιαφέρει να καταλάβω. Αρνιόμουν να βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν είχα όρεξη, γιατί το όλο πράγμα είχε πάψει να μ᾽ενδιαφέρει. Φυσικά θα μπορούσα να ξαναδώ την ταινία. Μόνο με τη σκέψη όμως βαριέμαι αφόρητα. Είναι, βλέπετε, και δυόμιση ώρες. Θα μπορούσα να μελετήσω τις πολλές ἑξηγήσεις που κατακλύζουν το διαδίκτυο. Κι αυτό το βαριέμαι. Τελικά με ενοχλεί όλο αυτό το βαρυφόρτωμα, όλη αυτή η στριφνάδα, η συνεχής συσσώρευση γρίφων... Ο Νόλαν σ᾽όλη του την καριέρα δεν προσπαθεί να κάνει μια καλή ταινία, αλλά να καταπλήξει τον θεατή, να τον αφήσει με το στόμα ανοιχτό ή να τον βάλει να σκέφτεται για κάμποσες μέρες τι διάολο συνέβει. Έχει μπερδέψει το καλό σινεμά με την επίδειξη εξυπνάδας και την εγκεφαλική σπαζοκεφαλιά. Όλο αυτό το ῾῾μεγαλεπήβολο῾῾με έχει πλέον κουράσει πολύ. Και, για να αναφέρουμε και κάτι άλλο, ανεξάρτητα αν θα λύσει κανείς τα πολλαπλά αινίγματα του πάντοτε μπερδεμένου σεναρίου ή όχι, στην ουσία δεν μας λέει και πολλά πράγματα. Δεν μιλά (συνήθως) για πράγματα που μας αφορούν. Απλά μας καλεί να λύσουμε σπαζοκεφαλιές.
Φυσικά και παραμένει εντυπωσιακός σκηνοθέτης και κάθε του φιλμ παραμένει μια πρόκληση. Θα εξακολουθήσω να τον παρακολουθώ, αλλά αρνούμαι να μπω στο λούκι της πρόκλησης για την πρόκληση. Αν καταλάβω κατάλαβα. Αν όχι δεν πειράζει. Ίσως στην επόμενη ταινία του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου