ΤΟ "MYSTERY TRAIN" ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΛΒΙΣ

 Το 1989 ο Jim Jarmusch κάνει μια από τις πιο γοητευτικές του ταινίες (κατά τη γνώμη μου φυσικά), το "Mystery Train". Ανάμεσα στους μουσικούς που εμφανίζονται - πάντα κάνουν εμφανίσεις στις ταινίες του διάφοροι - είναι ο Screamin' Jay Hawkins, o Rufus Thomas, o Joe Strummer, η... φωνή του Tom Waits και μερικοί καλτ για το σκηνοθέτη ηθοποιοί.

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό φιλμ με τρεις ιστορίες. Συνδετικός κρίκος τους ένα μάλλον παρακμιακό ξενοδοχείο, όπου συμβαίνουν όλα - και υπάρχει κάτι με το χρόνο που θα καταλάβετε προς το τέλος. Όλα αυτά συμβαίνουν στο Μέμφις, το οποίο, αν δεν το ξέρετε, είναι η γενέτειρα του Έλβις Πρίσλεϊ και ακόμη "τρέφεται" από τη φήμη που απέκτησε από το γεγονός αυτό. Στην πρώτη ιστορία ένα ζευγάρι νεαρών γιαπωνέζων τουριστών πηγαίνουν για "προσκύνημα" στην πόλη του Έλβις. Στη δεύτερη δύο άγνωστες πριν λίγο γυναίκες βρίσκονται από σύμπτωση στο ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου. Στην τρίτη ένας τρελαμένος από το αλκοόλ και την εγκατάλειψη από την κοπέλα του τύπος και η παρέα του διαπράττουν σχεδόν κατά λάθος έγκλημα.

Όπως καταλάβατε ολόκληρο το φιλμ είναι ένας νοσταλγικός φόρος τιμής στον Έλβις και το Μέμφις. Δεν βλέπουμε όμως απολύτως τίποτα γκλάμορους. Ακριβώς το αντίθετο. Αντικρίζουμε ένα παρακμιακό Μέμφις, ξεχασμένο (όπως και το ξενοδοχείο που "πρωταγωνιστεί"), με πολλά εγκαταλειμένα κτίρια ή καταστήματα (οι εικόνες θυμίζουν τη δική μας κρίση των πρώτων χρόνων) και μια σειρά από απολύτως κοινότοπες τοποθεσίες. Η ταινία συνδυάζει, επιτυχημένα νομίζω, χιούμορ, συγκίνηση και νοσταλγία για μια παλιά Αμερική που δεν υπάρχει πλέον - ή για τον μύθο της. Κατά τα άλλα, ο Τζάρμους στα καλύτερά του: Απολαυστικοί διάλογοι, απίθανοι τύποι, συμπτώσεις που συμβαίνουν δίχως κανείς από τους ήρωες να το αντιληφθεί και ένα παλιό νυχτερινό τρένο - σύμβολο που περνά και ξαναπερνά από μια γέφυρα (το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ άλλωστε είναι νυχτερινό). Πιστεύω ότι εδώ αυτό που πάνω απ' όλα κυριαρχεί είναι η γοητεία του παλιού, του φθαρμένου, του κοινότοπου, η γοητεία της παρακμής πάνω απ' όλα, μια ακαθόριστη, διάχυτη νοσταλγία... Αν εκτιμάτε τον Τζάρμους και το πολύ προσωπικό στιλ του μην το χάσετε.