"BACURAU": ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

Μια από τις πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες που είδα τελευταία έρχεται από τη Βραζιλία. Το "Bacurau῾῾γυρίστηκε το 2019 από τους Juliano Dornelles και Kleber Mendonca Filho και συνδυάζει πολλά πράγματα. Εκτός από τους πολλούς (εξαιρετικά φυσικούς) βραζιλιάνους ηθοποιούς, παίζουν σ᾽αυτό και οι παλαίμαχοι Σόνια Μπράγκα και Ούντο Κίερ.
Το Bacurau είναι ένα μικρό χωριό χαμένο κάπου στη βραζιλιάνικη ζούγκλα. Μια κοπέλα επιστρέφει σ᾽αυτό για να παρακολουθήσει την κηδεία της γιαγιάς της, που είχε περάσει τα 90 και η οποία ήταν πολύ σημαντική για το χωριό (ένα είδος μητριαρχίας μάλλον). Ωστόσο παράξενα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν στο χωριό. Αρχικά αυτό χάνεται από τον χάρτη, ακόμα και από το Google Map. Στη συνέχεια κάποιοι από πους κατοίκους αρχίζουν να δολοφονούνται...
Είναι δύσκολο να κατατάξεις κάπου την ταινία. Αρχίζει με ντοκιμαντερίστικο τρόπο δείχνοντας το χωριό και τους παράξενους κατοίκους του. Από την αρχή αντιλαμβανόμαστε ότι το Bacurau δεν είναι ένα συνηθισμένο χωριό. Υπάρχουν πολλές... χμμμ... ιδιορυθμίες.σ᾽αυτό.  Στη συνέχεια το φιλμ μετατρέπεται σε μια περιπέτεια με αρκετό σασπένς (και κάποια - λίγα - σπλάτερ στοιχεία θα προειδοποιήσω). Επίσης, από άποψη, δεν θα μας εξηγήσει ποτέ τι ακριβώς (ή μάλλον γιατί) συμβαίνει εκεί. Θα ψυλιαστούμε πολλά, θα πρέπει να αφήσουμε τη φανυτασία μας να δουλέψει και να συμπληρώσει κατά βούληση τα κενά, αλλά θα μείνουν και σκοτεινά σημεία, καθώς το σενάριο είναι ελλειπτικό.

Στις πάνω από δύο ώρες της διάρκειάς της η ταινία προλαβαίνει να θίξει πολλά θέματα και να λειτουργήσει με πολλούς τρόπους: Πολιτικά θέματα (διαφθορά των πολιτικών,  αυτονομία και απειθαρχία απέναντι στην εξουσία), αλλά και ηθικά (το χωριό μοιάζει με αυτόνομη ελευθεριακή κοινότητα με εντελώς ανοιχτές αποψεις για τον έρωτα, με ένα είδος κοινοκτημοσύνης, με αποδοχή διαφορετικών - όχι μόνο ερωτικών - κατατάσεων  κλπ.), καθώς και ιστορικά στοιχεία (τα οποία ίσως μόνο ένας βραζιλιάνος θα κατανοούσε. Ψάχνοντας σε κριτικές από περιέργεια έμαθα ότι στην περιοχή αυτή της Βραζιλίας είχαν γίνει παλιά πολλές εξεγέρσεις). Επίσης ολόκληρο το φιλμ μπορεί να ειδωθεί σαν μια αλληγορία της αποικιοκρατίας και της εκμετἀλλευσης των φτωχότερων χωρών από πλούσιες - στη συγκεκριμένη ταινία από τις ΗΠΑ. Και, τέλος, υπάρχει μια ψυχδελική πινελιά που δίνει μια παραισθητική διάσταση και κάνει τα πράγματα ακόμα πιο περίεργα. Φαντάζομαι ότι οι θεατές ίσως εντοπίσουν και άλλα στοιχεία.
Παρά το ότι η διάρκεια και το ντοκιμαντερίστικο στιλ κινηματογράφησης ίσως κουράσουν κάποιους, προσωπικά το βρήκα από τις πλέον ενδιαφέρουσες ταινίες του τελευταίου καιρού.