Ο ΠΡΩΤΟΣ "MAD MAX"... ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Το 1979 ο αυστραλός George Miller γυρίζει την πρώτη του ταινία με τον άγνωστο εξ ίσου αυστραλό Μελ Γκίμπσον στον ομώνυμο ρόλο. Τίτλος: "Mad Max" (στην Ελλάδα "Μαντ Μαξ ο Εκδικητής") και βάζει έτσι τη βάση μιας εξαιρετικής σειράς που αριθμεί έως σήμερα 4 φιλμ.
Σε μια παρακμασμένη, βίαιη Αυστραλία του κοντινού μέλλοντος μπάτσοι αγωνίζονται με άνευ λόγου κακοποιούς, ενώ παντού (τουλάχιστον στην επαρχία, έξω από τις μεγάλες πόλεις) μοιάζει να επικρατεί απόλυτο χάος και εγκληματικότητα. Ένας από τους αστυνομικούς, αηδιασμένος από την κατάσταση, παραιτείται και αποσύρεται με την οικογένειά του σε εξοχικό σπίτι. Η βία όμως θα τον βρει κι εκεί και τότε...
Την εποχή που βγήκε το φιλμ ουδείς το είχε πάρει και πολλή είδηση και, βέβαια, ουδείς φανταζόταν τι θα ακολουθούσε. Ο Μίλερ το απογείωσε στο 2ο Μαντ Μαξ του 1981 και, δεκαετίες μετά, έκανε μια εκπληκτική τέταρτη συνέχεια (αυτή με τη Σαρλίζ Θερόν). Το πρώτο αυτό φιλμ του '79 είναι σίγουρα πιο "ταπεινό". Ως στόρι θυμίζει αρκετά βίαια αστυνομικά (από "Dirty Harry" έως Τσαρλς Μπρόνσον), όπου, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα ένας εκπρόσωπος του νόμου (και όχι πάντα) παίρνει το νόμο στα χέρια του. Αυτοδικία δηλαδή. Η διαφορά είναι ότι αυτή η πρώτη ταινία της σειράς έδειχνε ήδη τις ιδιαιτερότητές της. Ίσως να μην ήταν ρητά έτσι, αλλά όλος ο περίγυρος μας κάνει να σκεφτούμε ότι ήδη βρισκόμαστε στο χώρο της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας. Η απόλυτη αναρχία (όχι δυστυχώς με την πολιτική έννοια), η ανεξέλεγκτη βία, η έλλειψη καυσίμων, όλα παραπέμπουν εκεί. Το κλου όμως είναι οι απίστευτες φιγούρες, όχι τόσο των "κακών" όσο των μπάτσων. Απόλυτα γκροτέσκες, παρακμιακές μορφές, παρατημένες θα έλεγε κανείς σε ένα ερείπιο που είναι το "αρχηγείο" (καμιά σχέση με τα πολυσύχναστα και πυκνοκατοικημένα γραφεία που έχουμε συνηθίσει σε πάμπολλες ταινίες), που δρουν σχεδόν ανεξέλεγκτα, συχνά αυτοσχεδιάζοντας, είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο φανταστικού που μπαίνει σε μια, κατά τα άλλα, αστυνομική ταινία δράσης και εκδίκησης. Όσο για το όλο σκηνικό, με τη σκόνη της ερήμου, το μόνιμο καυτό ήλιο και τις μικρές, σαν αυτές του Φαρ Ουεστ, πόλεις, νομίζω ότι παραπέμπουν κατ' ευθείαν σε γουέστερν.
Καλογυρισμένο, όχι πάντως όσο τα μεταγενέστερα της σειράς, κρατά ακόμα τον θεατή και παρακολουθείται ευχάριστα (αν ξέρετε τι θα δείτε). Καλύτερα όμως να δώσετε το βάρος στα επόμενα.