"ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΒΙΝ῾῾: ΕΝΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Τι θα κάνατε ως μητέρα αν ο γιος σας ήταν η ενσάρκωση του κακού; Φανταστείτε λοιπόν κάτι σαν τη γνωστή ῾Προφητεία῾, μεταφερμένη όμως ως δράμα σε απόλυτα ρεαλιστικό κλίμα, στην καθημερινότητα, δίχως ίχνος μεταφυσικής, και θα έχετε το ῾῾Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν῾῾της καλής Lynne Ramsay του 2011, με μια εξαιρετική, όπως πάντα, Τίλντα Σουίντον στο βασικό ρόλο.
Ένα ευτυχισμένο ζευγάρι κάνει το πρώτο του παιδί, ένα αγόρι. Από την αρχή φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά μ᾽αυτό και, όσο μεγαλώνει, μοιάζει να είναι πλημμυρισμένο από μια αβάστακτη κακία, που στρέφεται κυρίως ενάντια στη μητέρα του.  Σύντομα η ζωή της θα γίνει κόλαση...
Το φιλμ είναι εντυπωσιακά γυρισμένο με διαρκή μπρος - πίσω στο χρόνο. Η ιστορία ξετυλίγεται αργά, τα κομμάτια στο παζλ ενώνονται σιγά - σιγά για να σχηματίσουν ολόκληρη την εικόνα ενός αληθινού εφιάλτη, που ξέρουμε από την πρώτη στιγμή οτι έχει συμβεί, δεν ξέρουμε όμως τι ακριβώς είναι. Οι θεατές νοιώθουν από την αρχή άβολα, νοιώθουν το σφίξιμο, το αδιέξοδο, τη φρίκη.
Θα ξαναπώ ότι η ταινία είναι εντυπωσιακή. Σκηνοθεσία, τρόπος αφήγησης, ηθοποιίες, όλα συμβάλλουν σ᾽αυτό. Ωστόσο, μια που πρόκειται για ένα ρεαλιστικό δράμα, δεν παύει να αφορά μια εντελώς ακραία, μεμονωμένη περίπτωση, δίχως προεκτάσεις. Πάντως προσωπικά την είδα δύσκολα λόγω ακριβώς αυτού του αγχωτικού και επίτηδες δυσάρεστου στοιχείου που τη διαπερνά από την αρχή ως το τέλος και, τελικά, μου άφησε μια άσχημη γεύση. Μπορεί πάντως να πει κανείς ότι αυτό ακριβώς αποδεικνύει την αποτελεσματικότητά του.