῾ὉΙ ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ῾῾ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

῾Ὁι Υπηρετριες῾῾ του Tate Taylor γυρίζονται το 2011 και είναι ένα φιλμ πάνω στο ρατσισμό ενάντια στους μαύρους της Αμερικής. Στις νότιες πολιτείες, βεβαίως, όπου το φαινόμενο ακμάζει. Διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 60.
Εκεί τα μεσοαστικά και πάνω νοικοκυριά συνήθιζαν να έχουν μια μαύρη υπηρέτρια. Πολλές φορές αυτή τύχαινε να είναι εγγόνι σκλάβων που κάποτε ανήκαν στην οικογένεια και των οποίων οι απόγονοι, με πληρωμή πλέον, εξακολουθούν να δουλεύουν γι᾽αυτή. Οι υπηρέτριες, εκτός από τις δουλειές του σπιτιού, ουσιαστικά ανέτρεφαν τα παιδιά, με τα οποία δένονταν ιδιαίτερα, αφού οι κυρίες ασχολούνταν με άλλα (από εξόδους με φίλες έως διοργάνωση φιλανθρωπικών εκδηλώσεων). Πολύ συχνά βεβαίως η ζωή των υπηρετριών δεν ήταν καθόλου ρόδινη. Μια νεαρή λευκή από ευκατάστατη οικογένεια, δημοσιογράφος, επίδοξη συγγραφέας και, παραδόξως, καθόλου ρατσίστρια, αποφασίζει να πάρει συνέντεύξεις από υπηρέτριες και να καταγράψει αληθινές ιστορίες εκμετάλευσης και ρατσισμού σε ένα βιβλίο που θα γράψει. Ωστόσο αυτό κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Οι υπηρέτριες φοβούνται να μιλήσουν, όχι μόνο γιατί το δικαστικό σύστημα είναι κι αυτό απόλυτα ρατσιστικό (έχει δικαιώσει πάντοτε λευκούς σε παρόμοιες περιπτώσεις), αλλά υπάρχει και ο άγραφος νόμος των ΚουΚλουςΚλανοειδών με πολύ χειρότερες για τους μαύρους συνέπειες...
Το φιλμ είναι καλογυρισμένο, με καλές ηθοποιίες (Έμμα Στόουν, Βαϊολα Ντέιβις, Τζέσικα Τσαστέιν και πολλές άλλες) και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Και βέβαια, περιττό να το πούμε, είναι στρατευμένο στη σωστή κατεύθυνση. Καταγράφει μάλιστα με δυνατό τρόπο όχι τις πολύ τρανταχτές περιπτώσεις (φόνοι, εμπρησμοί κλπ.), αλλά την καθημερινή εκμετάλλευση και ρατσιμό που υφίσταντο οι γυναίκες αυτές από ῾῾κανονικές῾῾, καθημερινές λευκές κυρίες της διπλανής πόρτας (για να παναφέρουμε μια πολύ απλή κατάσταση, θεωρούνταν απόλυτα νορμάλ, και μάλιστα ῾"in῾῾για μια καθώς πρέπει οικογένεια, η υπηρέτρια να έχει ξεχωριστή τουαλέτα έξω από το σπίτι, για να μη ῾῾μολύνει῾῾την οικογενειακή).
Όλα αυτά είναι απόλυτα αληθινά και η ιστορία είναι επισης αληθινή (το βιβλίο όντως έκανε πάταγο τότε). Ωστόσο δεν μπορώ να μην επισημάνω την εγγενή στο μεγαλύτερο μέρος της χολιγουντιανής παραγωγής ῾ἁμερικανιά῾῾: Τους μονοδιάστατους χαρακτήρες, την ηρωική δημοσιογράφο που αψηφά τα πάντα, την ως καρικατούρα κακιά, ρατσίστρια καθώς πρέπει νέα κυρία, που είναι η βασική αντίπαλος, τις πάντοτε συγκινητικές μαύρες υπηρέτριες κλπ. κλπ. Ναι, είναι πολύ σχηματικό (και αποτελεσματικό βεβαίως, δεν λέω). Και πολύ εύκολο. Και, φυσικά, κατορθώνει με τον τρόπο αυτόν να βγάλει τη συμπάθεια του θεατή (και το σασπένς που επιδιώκει).