"AD ASTRA": ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ποτέ δεν απόλαυσα πραγματικά μια ταινία του James Gray (από όσες έχω δει φυσικά). Πάντα μου αφήνουν μια στυφή γεύση ή - αν θέλετε - σαν να υπάρχει κάτι ανολοκλήρωτο σ' αυτές. Το "Ad Astra" του 2019, ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας με τον Μπραντ Πιτ και τον Τόμι Λι Τζόουνς, δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Ένας έμπειρος και παθιασμένος αξιωματικός - αστροναύτης στέλνεται στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος για να συναντήσει τον πατέρα του, ο οποίος, παρά την αντίθετη κοινή αντίληψη, φαίνεται ότι ζει ακόμη εκεί, επιζών μιας παλιότερης χαμένης αποστολής. Αιτία; Το ότι ολόκληρη η γη κινδυνεύει πραγματικά από εκπομπές που διαταράσσουν τα πάντα και προέρχονται ακριβώς από τη θέση της αποστολής αυτής. 
Μερικές φορές το φιλμ γίνεται υποβλητικό. Προσεγμένα σκηνικά και εικόνες, καλές ηθοποίίες και μια προσπάθεια για τη δημιουργία μιας ταινίας ΕΦ με καθαρά υπαρξιακές αναζητήσεις και μελέτη ψυχολογικών προβλημάτων - ή προβληματικών χαρακτήρων. Σχέσεις πατέρα - γιου, τρέλα ή μεγαλομανία, ερωτήματα για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής, επιστημονική αναζήτηση ή στρατιωτικές επιδιώξεις, όλα μπλέκονται εδώ. Κατά τη γνώμη μου όμως με έναν μάλλον νωθρό και άνευρο τρόπο - με μερικές εμβόλιμες σκηνές δράσης όπως η καταδίωξη από πειρατές ή η εξερεύνηση στο ναυαγισμένο σκάφος, οι οποίες μοιάζουν ξεκάρφωτες και, αν έλειπαν δεν θα άλλαζε τίποτα απολύτως. Και, ίσως, με κάποια σεναριακά ερωτήματα ή κάποια στοιχεία που δεν αναλύονται ή δεν φωτίζονται καθαρά.
Βλέπεται μεν, με κούρασε δε.