ΑΛΗΘΕΙΑ, "ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ;"

 Να και μια σύγχρονη γεωργιανή ταινία. "Τι Βλέπουμε όταν Κοιτάμε τον Ουρανό;" (2021), 2η μεγάλου μήκους του Aleksandre Koberidge. Ποιητική, κινείται στο χώρο του φανταστικού, είναι ταυτόχρονα ρεαλιστική και... μόνο για σινεφίλ.

Δύο νέοι συναντιούνται τυχαία και ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Εκείνη φοιτήτρια της ιατρικής κι εκείνος ποδοσφαιριστής. Όμως μια κατάρα (!), ένα "κακό μάτι", πέφτει πάνω τους. Τους καταδικάζει  να αλλάξουν μορφή και, ταυτόχρονα, να χάσουν όσες γνώσεις / δεξιότητες είχαν αποκτήσει από την εκπαίδευσή τους. Έτσι το πρωί, ο καθένας στο σπίτι του, ξυπνά με διαφορετικό πρόσωπο και σώμα, ως άλλος άνθρωπος (εδώ κυριολεκτικά). Αναγκάζονται να αλλάξουν δουλειά (να κάνουν κάτι που δεν απαιτεί μόρφωση), ενώ εξακολουθούν να ψάχνουν ο ένας τον άλλον, δίχως να ξέρουν πώς θα καταφέρουν να αναγνωριστούν. Μια σύμπτωση τους φέρνει να δουλεύουν σχεδόν δίπλα - δίπλα, αγνοώντας ότι ο καθένας ότι το αντικείμενο του έρωτά τους βρίσκεται εκεί δίπλα του. Όλα αυτά συμβαίνουν ένα καλοκαίρι όπου όλοι θέλουν να δουν το παγκόσμιο κύπελο που μόλις έχει αρχίσει.

Παραμύθι, δίχως όμως τίποτα το μη ρεαλιστικό ως εικόνα. Όλη αυτή η μαγική ιστορία, με τις κατάρες και τους αδέσποτους σκύλους που ψάχνουν θέση στα υπαίθρια καφέ για να... δουν τα ματς και τα μικρά, ευτελή αντικείμενα που μιλούν και στοχάζονται, αποδίδεται απλώς από τη φωνή του αφηγητή, ενώ εμείς βλέπουμε καθημερινές εικόνες από τη ζωή των ηρώων και την πόλη Κουτάισι (γεωργιανή πόλη με 140.000 περίπου κατοίκους), όπου συμβαίνουν όλα. Για να είμαστε ακριβείς η πόλη και η καθημερινότητά της είναι ίσως ο απόλυτος πρωταγωνιστής του φιλμ. Γι' αυτό σας είπα στην αρχή ότι η ταινία είναι ταυτόχρονα ποιητική, μαγική και απόλυτα ρεαλιστική.

Με μινιμαλιστικό σενάριο (αυτοσχέδιο ίσως), η ταινία είναι γλυκιά, κωμική σε κάποια σημεία, υμνεί τη ζωή, κάνει το Κουτάισι πρωταγωνιστή και είναι το πιο ρεαλιστικό παραμύθι που έχετε δει ποτέ. Ο συμπατριώτης τού σκηνοθέτη Ιοσελιάνι είναι η μεγαλύτερη νομίζω επιρροή, ενώ η Γεωργία (κάτι σαν Ελλάδα των 60ς, αλλά με κινητά τηλέφωνα) δείχνεται στην καθημερινότητά της. Θα μου άρεσε περισσότερο αν δεν είχε τόσο μεγάλη διάρκεια. Προσοχή όμως: Απευθύνεται μόνο σε απόλυτα σινεφίλ, που αρέσκονται σε κάτι εντελώς διαφορετικό (και ταπεινό) από τα κυρίαρχα δυτικά κλισέ.