"ΠΙΤΣΑ ΑΠΟ ΓΛΥΚΟΡΙΖΑ" Ή ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΕΙΣ

 

Κάθε ταινία του Paul Thomas Anderson αποτελεί, βεβαίως, γεγονός. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και με το "Licorice Pizza" (Πίτσα από Γλυκόριζα) του 2021. Με τους νεαρούς Alana Haim και Cooper Hoffman (γιος του πρόωρα χαμένου Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) να περιστοιχίζονται από μεγάλα ονόματα όπως αυτά των Σον Πεν, Τομ Γουέιτς, Μπράντλεϊ Κούπερ κ.ά. 

Η ταινία μας μεταφέρει στο μυθικό 1973, όπου ένας 16χρονος, που ζει με τη μητέρα του, αλλά είναι εντελώς ανεξάρτητος (και οικονομικά) ερωτεύεται κεραυνοβόλα μια 25χρονη. Η σχέση τους θα παραμείνει θολή, κάπως στο "καλοί φίλοι", αλλά και επαγγελματική, καθώς ο υπερδραστήριος νεαρός  ανοίγει επιχείρηση... στρωμάτων με νερό και μετά μαγαζί με φλιπεράκια. Εκείνος προσπαθεί να την κατακτήσει επιδεικνύοντας την ικανότητά του στις μπίζνες, εκείνη, από συντηρητική εβραϊκή οικογένεια και με αναστολές για τη διαφορά ηλικίας, προσπαθεί να βρει παρηγοριά σε μεγαλύτερους και πετυχημένους τύπους...

Δροσερή, νεανική κωμωδία (ως ένα βαθμό τουλάχιστον), έχει ως κύριο προσόν την πιστή αναπαράσταση των αρχών των 70ς (ατμόσφαιρα, πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις και κυρίως απολαυστική ροκ και ποπ μουσική της εποχής), αλλά και τις διάφορες κουφές καταστάσεις που θα αντιμετωπίσει το ζεύγος. Τι θέλει να μας πει όμως μ' αυτό; Καταγράφοντας συστηματικά τις σκοτεινές πλευρές του αμερικάνικου ονείρου, ο Άντερσον μας δείχνει δύο διαφορετικές ενηλικιώσεις: Η μία ποτισμένη με το όνειρο του αυτοδημιούργητου, του οικονομικά επιτυχημένου, του "μπίζνεσμαν" και η άλλη του ιδεαλιστή, ονειροπόλου, που θέλει να αλλάξει τον κόσμο (αυτό που επιχειρεί η κοπέλα με την πολιτική της στράτευση). Τελικά ο έρωτας είναι πάνω απ' όλες τις διαφορές και ξεπερνά τα κάθε λογής εμπόδια... Γύρω όμως από τους ήρωες θα παρελάσει (σα να αλλάζουν πίστα σε βιντεογκέιμ) μία αληθινή πινακοθήκη από "κουφούς" ενίοτε μισότρελους, πλην όμως επιτυχημένους τύπους, που, όπως φαίνεται, είναι η σαλταρισμένη (όχι με την καλή έννοια) πλευρά της Αμερικής.

Το απόλαυσα, την καταβρήκα με τη μουσική και την ατμόσφαιρα της εποχής (όπου συνυπάρχει το τέλος του Βιετνάμ, ο Νίξον, οι χίπις, οι πολιτική στράτευση, ένα είδος περιρρέουσας αθωότητας, οι γκλαμουράτοι και εκκεντρικοί τύποι, το ροκ στα ντουζένια του και άλλα πολλά), αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πείστηκα για τις διθυραμβικές κριτικές (από όλους σχεδόν τους κριτικούς) που πήρε το φιλμ.